Suya atladýðýmda güneþ doðmamýþtý henüz. Saniyeler süren o uzun yolculuk az önce bitmiþ, gözlerim daha iri gözlülerle karþýlaþmamak için titremeliydi hala. Oysa hayatýn posta kutusuna koymadan, en ucuz pulla kargoladýðý en küçük þeydim buharlaþan kalabalýk arasýnda ve hüzünlerin en yoðun deterjanlara raðmen en sýcak sularda bile çýkmayanlarý gönderilmiþti bana.
     Karþýmdan bana doðru yüzen iri gözlü, yeþil pullu balýk, günaydýn demek istedi önce ama, benim küçük sarý yüzgecim ve kocaman gözlerim þaþýrtmýþtý onu sabahýn bu saatinde. Sonra beni hatýrlamak için yorarken o küçücük beynini, unutuverdi nereye gittiðini. Ama birden yutuverdi onu kocaman balýk ve gülümsedi… ama o da unuttu hemen niye gülümsediðini… Arkamdan mavi ahtapot dokundu küçük kuyruðuma. Korktum… “- üzülme, sen ucuzsun pazarlarda, sessiz kal, konuþmana gerek yok bir solukta…” dedi mavi ahtapot. Onun da gözleri dolu doluydu. Ama aðlayamýyordu damla damla daha gün doðarken…
     Önümdeki arkadaþým pullu, “- hadi þu aða gidelim, çok canýmýz yanmaz orda belki” dedi. Umut dedim içimden ve ümit ettim ta içerlerden. Ona ilk takýlan ben olmalýyým ve aðýrlaþmalý aðýn santim santim ipleri, dolaþmalý bedenimden ama acýtmamalý o narin tenimi. Yukarýya çýktýðýmýzda, arkadaþlarýn bir kýsmý uyumuþ, yorulmuþlar. Ama “tekneden zýplayarak atlama timi” plan yapýyor ve hala uygun fýrsatý kolluyor býrakmak için tekrar bedenlerini boþluða ve yine düþünüyorlar ama o uzun geçecek saniyeleri. Gülümsüyorum. Timin þefi beni de çaðýrýyor aralarýna. Ben de “- bizim fiyatýmýz ucuzmuþ” diyorum, düþünüyor ve o da unutuyor niye bana geldiðini. Bizi yukarý çeken beyaz þapkalý adam su döküyor üzerimize. Teþekkür ediyoruz ve diðerleriyle beraber gülemeden uyanýyorum. Ne güzel bir hayat dediðimde güneþ çoktan doðmuþ. Kalkýp hýzlý hýzlý dolaba doðru gidiyor ve onu alýp tavaya atarken “- günaydýn” diyorum.
     Afiyetle kendimi yiyorum…