Ardýna kadar açýktý kalbim kapalýyken gözlerim.
Benliðimde tanýmsýz bir heyecan...
Ölümle aþk arasýndaki farký sezemeyecek kadar çaresizdi zihnim.
Bilimsel bir mantýksýzlýk portresi vardý duvarda,
Duvarlar ölüme kadar yeminsiz,
Yeminler gerçeye kadar selamet...
Neden bende hep son sayfadaydý önsözlerin?
Herþey ellerimi acýtýyor, ellerim herþeyi ve acýlar dingin.
Pervasýzca sövüyorum kendime, ansýzýn sen geliyorsun aklýma.
Sonradan anlýyorum ama, aslýnda o sen deðil bendim sevgilim.
Kendimdemiydim ki ben senden beri, seni sevmeme ihtimal vereyim?
Mana aramaya hiç gerek yok, çünkü bütün sözlükler senin gözlerin.
Gülüþümde aðlamak gizlidir, yaþama zaruriyetimde sen.
Sadece sevmek yeterliydi çözmeye, ya da aklýmdaki birkaç ahkam denklemim.
Ben sende seni sevmedim, içimdeki beni sevdim.
Ben içimdeki beni bilmedim, ben bizde O'nu sevdim...

Fatih Aylan