''Karþýlaþýlan zorluk ne kadar büyükse, üstesinden gelmek de o kadar gurur vericidir.''
(Epiktetos)
Hayat, mutlu ve acý anýlarýn bir toplamýdýr. Hayat anlýk yaþamak deðildir. O gün ki iþleri bitirip yarýný hiçe saymak, yarýn ne olursa olsun demek, yaþadýðýmýz anýn tadýný çýkarmak deðildir. Aldýðýmýz güzellikleri yarýnlara taþýmak yarýnlara yansýtmaktýr hayat...
Eski günler aklýnýza geldiðinde o günleri daha iyi görüyor ve o günleri arýyorsak bir yerlerde bir hata olmalý. Gelenek ve görenekler eski saygýsýný yitirmiþse, toplum olarak buna doðal bir gözle bakýyorsak, durup düþünme vaktimiz gelmiþ demektir...
Ailemizden aldýðýmýz sevgi ve saygýyý artýk baþkalarý ve kendimiz için kullanmýyorsak yarýnlara daha bir soðuk daha bir tutarsýz gençler emanet etmiþ olmaz mýyýz? Anne ve babamýz bir dolmuþta yaþlý birine yer verdiler ve kuþkusuz bunu bizlere de aþýladýlar. Bir süre uyduk ve etrafýmýzda bizden genç birini görünce o yer versin diye suçu o gençlerin üzerine attýk. Eskiden elimizde kalan deðerlere sahip çýkmýyoruz. Oysa bizde topraða bir tohum býraksak yarýn güzel bir ödül olarak karþýmýza çýkacak. Týpký ailelerimizin bize býraktýklarý tohumlar gibi...
Büyüklerimizden sýk duyduðumuz bir laftýr, Ah o eski bayramlar...
Þimdi bizim yaþadýðýmýz bayramlarý yarýn çocuklarýmýz arayacaksa vay onlarýn haline demek geliyor içimden. Çünkü bizler ailelerimizin yaþadýðý o daha güzel bayramlarý ve özel günleri arýyoruz. Emanet aldýðýmýz deðerlerin daha fazlasýný veremediðimiz çocuklarýmýzýn yarýnlarýný düþünmek beni korkutmaya baþladý. Çevrenin etkisi, ne yiyeceðimize ve ne giyeceðimize hatta tutacaðýmýz takýma kadar bizi etkileyen televizyonun etkisi atacaðýmýz güzel tohumlar için hep önümüze çýkacak bir engel. Ne mutlu ki bize hayatta yüzümüzü kara çýkarmayacak deðerleri verebilen ailelere sahiptik. Gelenek ve göreneklerimize sahip çýkan nesiller olduk.
Ailelerimizin topraða attýðý her tohum bizim ananelere saygýlý birer fert olarak yetiþmemize neden oldu. Bizimde bunlarý düþünerek( her ne kadar dýþ çevre etken olsa da)çocuklarýmýz için hatta daha ileri gidip torunlarýmýz için þimdiden tohumlarý topraðýn bir köþesine atma zamanýmýz geldi de geçiyor bile…
Gölgesinde oturduðumuz, her sýkýldýðýmýzda ona derdimizi açtýðýmýz büyüklerimiz olan çýnarlarýmýz. Her hareketini örnek aldýðýmýz onun gibi olmaya çalýþtýðýmýz çýnarlarýmýz...
Gelin bizde çocuklarýmýz için kendinden emin kendine güvenen kökleri saðlam birer çýnar olalým. Ayakta ve saðlam. Büyüklerimizden aldýðýmýz güç ve yeni edindiðimiz eðitiminde katkýsýyla daha dayanýklý birer çýnar...
Sürekli tüketici olmak, sürekli tüketmek aslýna bakarsanýz tüketmek dedince birinci sýradayýz. Sevgileri, zamaný, enerjiyi, duygularý o kadar hýzla tüketiyoruz ki. Gelecek nesle sanýrým yerine koymadýkça emanet edebileceðimiz hiç bir þey kalmayacak. Her geçen yýlýn özlemiyle yeni bir yýla merhaba diyoruz.Her yýlda keþkilerimizle bitiyorsa,bence artýk harekete geçmenin zamaný gelmiþtir...
Sevgiden saygýdan uzak nesiller görmek istemiyorsak eðer, topraða bol bol sevgi tohumlarý ekmemiz gerekir. Bol bol gelenek ve görenek. Davranýþlar herkesin kendini seyrettiði bir aynaysa bu aynaya sadece kendimiz için deðil, geleceðimiz olan çocuklarýmýzý da düþünerek bakmamýz gerekir...