Az kalmýþtý. Þu dönemeci de aþtýktan sonra özgürdüm. Kendi kendimi yargýladýðým, savunduðum, konuþtuðum kalabalýk gidip boþ döndüðüm yargý merkezine ulaþmak üzereydim. Oraya yaklaþmýþ olmak bile bendeki yükü hafiflettirmiþti. Bilemiyorum bu kez kaç gün kalýrým. Bu bir tür günah çýkarma olmaya baþlamýþtý benim için. Beni tek tedirgin edense son zamanlar da sýk gelmek istememdi. Öyle ya biraz huzur bulmak için yalnýzlýk aramak nasýl bir duygu ki…
Bu sýðýnaðýmda tekim. Tek þahidim deniz, kayalar, kumsal, güneþ birkaç martý. Gecikmiþ piþmanlýklarýmý, içimde biriken sýkýntýlarýmý kumsalda kazdýðým çukura gömmek, kalabalýk geldiðim bu yerden tek dönmeme yetiyordu. Hava kararmaya baþlayýnca kumsalda ateþ yakýyordum hemen. Kafamda kurduðum kuruntular kadar oturacak yer hazýrlýyordum. Yargýlayacaðým bütün konularý itina ile yerlerine oturttuktan sonrada en baþköþeye ben kuruluyordum. Konuklarýma bir bir konuþma hakký verip hem avukatý, hem hâkimi, hem suçlusu ben olup yargýlýyordum. Ýçimde onlardan geri kalacak hiçbir iz býrakmayana kadar sorguluyordum. Kendimin haksýz olduðu her konu içinde bir mum yakýyor ve zamanýn içinde erimesini bekliyordum. Sonra infaz anlarý geliyordu. Kazdýðým çukurlara gecikmiþ piþmanlýklarýmý gömüyordum. Bu kez dört çukur oluþmuþtu. Sanýrým bu defa biraz daha yoðun yaþamýþtým duygularýmý…
Þaþýrtýcý geliyordu yaptýðým ama buradan ayrýlýrken yakaladýðým huzur bir baþkaydý. Kendimi hayatla bir sonraki savaþým için daha bir hazýr buluyordum. Çevremde benden baþka kimse olmamasýna raðmen kendimi o an yalnýz hissetmiyordum. Düþünmek için çok vaktim oluyordu. Hissetmek için. Ýçimdeki sevinci, mutluluðu, hüznü, nefreti ve kini daha bir yoðun yaþýyordum…
BUGÜN BEÞÝNCÝ GÜNÜM…