Bir baþka geçiyor burada sonbahar
Her þey rüzgâr olup uçmuþ pervasýzca…
Her þey sararmýþ, solmuþ…
Her þey çýrýlçýplak
“Nü”sünü çiziyorum arsýz hazanýn saatlerdir
Taþlara arsýz,
Daðlara arsýz,
Geceye, gündüze arsýz.

Kuþlar ürker olmuþ boranýndan
Kaçmaya yer arar...
Zaman seyrini kýsaltmýþ hayattan
Gece gündüze,
Gündüz gecesine kavuþma telaþýnda.
Son bir yaprak kalmýþ aðacýmýn omzunda
Düþmekten korkar...
Kalmamýþ daha direnecek takati hazana.
Küçük bir sitemle býrakýyor kendini yere
Ve biraz da hüzün serpip yüreðine…

Her þey acýmasýz olmuþ burada
Ýçime döktüðüm gözyaþý olmuþ yaðmurlar,
Üzerime yaðýyor.
Bulutlar gölge olmuþ bedenime
Vücudum sýrýlsýklam,
Yapraklar kurumuþ…
Bir baþka olmuþ burada sonbahar,
Senin býraktýklarýn birer birer solmuþ.
Ne tutunacak bir dalým kalmýþ bu bahar
Ne direnecek gücüm…
Bu bahar benim “Son Bahar”ým olmuþ.