Yaðmurlu bir Ocak ikindisinde, kelimelerimle büyütürken sana olan aþkýmý. Ve öldürmek için beklerken kýyamet vaktini. Kulaðýma gelen her kal, daha da büyüttü sana olan aþkýmý. Anneannemin kýyamet alameti dediði kara kutu bile bugün kýyamet vaktine kadar, aþkýmýn canýnýn çýkmasýnýn dahada zor olmasý için (sanki), tevafuken olsa gerek kelimelerini seçerek konuþuyor, seçerek þarký söylüyordu.

   Seçilmiþti bugün her hal, her kal bana karþý olan. Aþkýma karþý olan. Aþk'ým birinci tekil þahýsla tamamlanan, bütün olan bu soyut kelime bir þahýs ekiyle somut bir kelime oluyordu bir anda.

   Somut sen oluyordun. Ýsmin oluyordu. Ünvanýn oluyordu. Yürüyüþün, gülüþün, bakýþýn oluyordu. Gözümün görebildiði ne varsa sende külli aþk oluyordu. Aþkýmýn saflýðýna ihanet edecek hiçbir hareketi görmüyordu sana bakan gözlerim.

   Bir ama gibi oluyordum o zamanlarda. Bakýyor ama görmüyordum. Sen baktýðýmý sanýyordun. Ben bakýyor ama kaydetmiyordum hafýzama. Duyuyordum, anlamýyordum.. AÞK'ýma ihanet edecek her halin ve kalin geri çevriliyordu divanýmdan............