Güzel bir temmuz sabahýydý, Topkapý’dan Þehremini’ne doðru yürüyordum. Belediyeye ait otobüs garajýnýn oraya gelmiþtim ki, onu gördüm. Çok deðiþmiþ yaklaþýk bir yetmiþ boyunda, omuzlarýna dökülen saçlarýnýn arasýnda kocaman bir yüz ve iri, iri bakan gözler. Esmer otuz beþ yaþlarýnda güzel bir kadýn. Benim ilgimi çeken bu özelliði deðildi.Bu kadýnda baþka bir þey vardý.Yanýndan yürüyüp geçtim. Birkaç adým atýp dur-dum. Kafama takýlan soru iþaretine yanýt bulamýyordum. Düþüncelerim çok gerilere gitti. Ve yedi yaþlarýnda ilk okul çocuðunun yüzü belirdi. Olabilir miydi? Seslenebilmek için geriye döndüðümde þaþkýnlýðým iyice arttý. O’da geri dönmüþ bana bakýyordu.
Yanýna yaklaþmaya baþladým. Gözlerimizi birbirimiz-den ayýramýyorduk. O güzel kadýn benim ilk okul çaðýnda çocukluk aþkýmdý, yavaþça seslendim:
....Hayal görmüyorum deðil mi? O sensin sýra arkadaþým Leman:
Ayný anda birbirimize sarýldýk öylece yolun ortasýnda ne kadar kaldýðýmýzý bilemiyorum. Ayrýldýðýmýzda gözündeki bir damla yaþý sildi.
Leman:
.... Seni uzaktan daha görür görmez tanýdým. Bu tanýmak-tan öte bir þey yýllarca geriden gelen bir dürtüydü. Birbirimizi görmeyeli ne kadar oldu?
Mehmet Cemil:
....Birbirimizi görmeyeli bir ömür oldu Leman, bir ömür.Yaklaþýk yirmi beþ yýl. Çok uzun bir zaman dilimi.
Leman:
....Ama birbirimizi tanýdýk deðil mi? Sanki daha dün birbirimize el sallayýp ayrýlmýþýz gibi.Bu olsa, olsa bir mucize.
Mehmet Cemil:
.... Hayýr Leman bu mucize deðil sadece içimizdeki çocuk uyanýp ortaya çýktý. Yoksa birbirimizi tanýmamýz mümkün deðildi. Vaktin var mý? Gel bir kafeteryaya girip
biraz konuþalým.


Dalgýn, dalgýn görmeyen gözlerle bana baktý. O de-min ki neþeli hayat dolu kadýn gitmiþ yerine içine dönük durgun hayata küskün bir kadýn gelmiþti / Peki bir yere oturalým /
Yan yana yürümeye baþladýk, koluma girdi, parkýn orada küçük bir kafeye girdik. Erken olduðu için içerisi tenha idi birer sandalye çekip karþý karþýya oturduk. Ýki-mizde konuþmaya nereden baþlamamýz gerektiðini bilme-den birbirimize bakmaya baþladýk. Sessizlik uzadý gitti, dayanamadým “ anlat ” dedim “ bu güne kadar ne yaptýn ”
Leman :
Okul hayatým fazla uzun sürmedi orta okuldan sonra devam edemedim, malum geçim þartlarý. Bir konfeksiyon atölyesinde iþe girdim. Bu arada sana benzeyen biri hayatýma girdi.Birkaç kez beraber çýktýk. Evlenmeye karar verdik. Beni ailemden istetti.Evlendik iki çocuðumuz oldu, biri kýz biri oðlan. Kocamý ve oðlum Kemal’i geçen yýl trafik kazasýnda kaybettik. Þimdi kýzýmla beraber annemin yanýnda yaþýyorum.
Mehmet Cemil:
...Çok üzüldüm Leman baþýn sað olsun. Bende evlendim iki çocuðum oldu, biri kýz biri oðlan. Yinede hayat devam ediyor. Ama öyle ama böyle yaþamaya devam edeceðiz. Bunlarý bir kenara býrakalým. Sen unutulmaz bir kadýnsýn Leman. Sakýn sana kur yaptýðýmý sanma, hayatýmýn bir çok dönemlerinde seni düþündüm. Bana yapmýþ olduðun þeyi yapacak ikinci bir kadýn tasavvur edemiyorum.
Güldü. Gözlerini iri,iri açarak // Öylemi diyorsun, kimse yapmaz mý? Eðer geriye dönebilsek yine ayný þeyi hiç tereddüt etmeden yaparým. Yediðim o kadar dayaða raðmen.// Ona öylece bakýyordum. Bu bakýþlar, bu aðýz yapýsý, bu gülüþ sanki bana birisini hatýrlatýyordu ya neyse. Leman karþý cinsten bir zamanlar hayatýmda iz býrakan birisiydi ve ben hala bu izi sürmeye devam ediyordum. Bardaklarýmýz boþalmýþtý.sandalyesini iterek ayaða kalktý.:
... Benim seni sevdiðim kadar senin beni sevmediðini biliyorum. Bu güne kadar hep senin gençliðini düþündüm. Bundan sonra da, nasýl yaþlý bir adam olacaksýn onu düþüneceðim. Þimdi bu kapýdan çýkýp gideceðim. Seni karþýma çýkardýðý için tanrýma þükrediyorum. Ve dua ediyorum. Yirmi sene sonra bir daha karþýlaþtýrsýn.
Mehmet Cemil:
... Neden yirmi yýl sonra karþýlaþmak istiyorsun Karþýndayým yeniden birbirimizi kaybetmek zorunda mýyýz birbirimizi. Adreslerimizi verelim, telefon numaraný ver bana belli zamanlarda buluþalým olmaz mý?
Baþýný hayýr diye salladý. Söylediðine oda inanmýyordu. Koskoca Ýstanbul’da iki nokta kim bilir ne zaman yollarý kesiþir. Son defa birbirimize sarýldýk. Bu sarýlýþta geç kalmanýn üzüntüsü, ve bir daha karþýlaþamamanýn korkusu vardý. Öylece kaldýk Yüreðinin sesi yüreðimin sesiyle el ele sonsuzluða doðru koþuyordu. Kaçýnýlmaz sonu daha fazla geciktiremezdik. Bir veda kelimesi dahi söylemeden arkasýný döndü yürüdü. Gözlerimi kapattým, sadece kapýnýn açýlýp kapanýrken çýkardýðý sesi duydum.



Yýl 1956- Þehremini
Okul hayatýmýn ilk günüydü. Sýnýfýmýz belli oluncaya kadar annemin eline yapýþmýþ býrakmýyordum. Sýnýfta kýzlý erkekli karýþýk bir dolu gürültücü çocuktuk. Çoðumuz annelerimizden ilk defa ayrýlýyorduk. Öðretmen içeri girip kapýyý kapatýnca sesler býçak gibi kesildi. Çatýk kaþlarý ve asýk yüzüyle bir müddet bizi seyretti. Ýçimden //eyvah yandýk // Dedim. Hasretle kapýya baktým dýþarýsý cennetti. Boþuna endiþelenmiþim. Sanki bir mucize oldu ve öðretmenimin çatýk kaþlarý düzeldi tatlý bir gülümsemeyle:
... Çocuklar ben sizin Öðretmeniniz Selda.Bu okuldan mezun oluncaya kadar sizi ben okutacaðým. Þimdi hepinizi ikiþerli olarak sýralara oturtacaðým herkes yerini iyi ezberlesin tamam mý?
Selda öðretmen öðrencileri sýralara oturturken iri yapýlý çirkince bir kýz geldi ve elimi sýký sýkýya tutarak öðretmene dönerek çatlak sesiyle:
... Öðretmenim ben bu arkadaþýmla oturacaðým.
Öðretmen karþýsýnda kendini seyreden kýzý dikkatle süzdü, ne istediðini bilen, istediðini de söyleyebilen cesur bir kýz. Bunda iþ var diye düþündü.
Selda öðretmen:
... Senin adýn ne kýzým?
.... Benim adým Leman öðretmenim.
Selda öðretmen:
... Ya senin adýn oðlum?
... Öðretmenim benim adým Mehmet Cemil
Selda Öðretmen:
... Hadi bakalým ikiniz duvar dibindeki ilk sýraya oturun.
Böylece beraberliðimiz okulun ilk günü baþladý. Birbirimize çabucak alýþtýk. Yediðimiz içtiðimiz ayrý gitmiyordu. Aradan iki ay geçti. Aniden hastalandým deðil okula gitmek evden dahi çýkamýyordum. Zamanýmýn çoðu doktorlarla geçiyordu. Leman sýk,sýk beni ziyarete geliyordu, her geliþinde yanýnda getirdiði hikaye kitabýndan bölümler okuyordu. Okuldan bahsediyor ve arkadaþlarýmý anlatýyordu. Nasýl okulun ilk günü elimden tuttuysa þimdide hayata tutunmam için mücadele ediyordu. Ders yýlý bitti okullar tatile girdi. Artýk her gün beraberdik. Beraberliðimiz kýsa sürecekti. Okullar açýldýðý zaman o ikinci sýnýfa giderken ben birinci sýnýftan baþlayacaktým. Birbirimizi daha az göreceðiz.
Okullar açýlacaðý gün sabaha kadar uyuyamadým. Sabah uyandýðýmda bütün giyeceklerim ütülenmiþ baþucumdaydý, annemin de yardýmýyla hemen giyindim. Aceleyle atýþtýrdýðým birkaç lokmadan sonra yola koyulduk. Bizi yine eski sýnýfýmýza aldýlar. Velilerimiz dýþarýda kaldý. Yeni öðretmenimiz bizi Selda öðretmenim gibi eþleþtirmeye baþladý. Ama benim için hiç önemi yoktu . Leman ikinci sýnýfta olacaktý ben böyle düþünürken, sýnýfýn kapýsý açýldý ve benim þaþkýn bakýþlarým arasýnda Leman sýnýfa girdi yanýma gelerek umursamaz bir tavýrla:
... Öðretmenim ben Mehmet Cemal’le oturmak istiyorum.
Hayretler içinde kalmýþtým. Ýlk okulu bitirinceye kadar beþ yýl beraberce ayný sýrayý paylaþtýk. Benden ayrýlmamak için oda birinci sýnýfta okula devam etmemiþ. Ýkinci sýnýfta iki sýra ötemizde Yasemin isimli kýza aþýk olduðum zaman Leman’ýn Çocukça çekmiþ olduðu acýyý ancak yýllar sonra anlayabilmiþtim. Ayný acýyý cekerken, iþte bu kýz benden ayrýlmamak için bir yýlýný feda etmiþti. Ve ben ona hiçbir zaman hak ettiði deðeri verememiþtim.



23-03-2005 Çarþamba
Tuðrul Ahmet PEKEL