Merhaba sevgili...
Þimdiye kadar geçen haftalar boyunca ince bir sýzýyla verilen sabah selamlarýndan bir merhaba...
Aylarca umutsuzca gözbebeðinin yeþilinde kaybolan gözlerden bir merhaba...
Üç yýldýr vuslatýn olmadýðýný bilerek sarýldýðým özlemlerimin kuytularýndan merhaba...
Herkes gecenin ardýndan doðacak güneþi bekler, ýssýz, sessiz, soðuk karanlýklarýn ardýndan þafakla gelecek aydýnlýða kucak açar tebessümle...
Ben yýllardýr günün ardýndan gelecek geceyi, gecenin karanlýðýndan süzülecek ay ýþýðýný bekledim...
Bu þehrin ýssýz sokaklarýnda, arnavut kaldýrýmlarýný yoldaþ edip kendime, katran karasýndan sýyrýlýp gelen mehtabý seyrettim dakikalarca, saatlerce, asýrlarca...
Biliyorum bu aþkýn vuslatý olmadýðýný. Biliyorum bu sevdanýn tek kiþilik bir oyundan ibaret kalmaya mahkum edildiðini. Biliyorum senin gözbebeðinin yeþilinde benim yeþil gözlerimden eser olmadýðýný.
Vuslatý yaþamadý hiç bir gecenin bitiminde bu gönül... Sadece özlemi sevdi, hasreti yudumladý, aþký tek kiþilik yaþadý...
Ve sonunda vuslatýn olmadýðý özleme son veda busesini verdi. Þimdi her günün gecesinde ay ýþýðý selamlar kabrimin nemli topraðýný...
Merhaba sevgili.
Artýk her karanlýkta senin aydýnlýðýn ýþýtmakta mezarýmý.
Ne mutlu bana!