Önce boðazda sonra da sarýyer sýrtlarýnda gördüm lacivert gri bulutlarý. Topraðý, suyu, taþ binalarý ve gün ýþýklarýyla dolu havayý; zafer kazanan bir ordu gibi istila edip, tüm soðukluðuyla dört bir yana yayýlýyorlardý.

Sonra Üsküdar yokuþlarýný sahilden gelen bir efendi; “rüzgar”, doldurdu. Aðaçlar yerlere kadar eðilirken gelene selam veriyordu sanki. Özlemiþ, suya susamýþ ve sabýrsýzlanmýþ halde bekleþen aðaçlar...

Rüzgar ilk damladan önce tüm bahçeyi süpürdü gözümün önünde. Hatta “tozunu attý”, desem “hallaç pamuðu gibi attý” demek kadar doðru olacak.

Seyre dalýyorum tam önümdeki bahçenin geçmiþe karýþmýþ yüzyýllýk nadide aðaçlarýný... Kimi sararmýþ, kýrýlmýþ anýlarla dolu dallarýný rüzgara satmýþ, kimi dimdik, kimi de yaslanmýþ aslýnda olmayan duvara.

Sonra lodos durdurdu kendini. Görevini yapmýþlarýn huzurunu soludum açtýðým pencereden. Gelene hürmet gidene uðurlar ettim. Herþeyler eþlik etti bana. Gür ve parlak çimler, kestane aðacýna tünemiþ yaban güvercini, nar, armut, ayva üstlerindeki tüm tohumlarýyla, irkildiler.

Ben bahçenin dört bir yanýndaki taze aðaç yapraklarý ve dallarýnýn, üzerlerine düþen damlalarla sarsýldýðýný gördüm. Þiddetlenmesi beþ altý saniye sürdü sürmedi. Üç gündür yola çýkanýn dönüþünü bekler gibi, þemsiyemi yanýmdan ayýrmadan ve hasretle beklediðim yaðmur, nihayet yaðýyor, þimdi.