Oturuyordu siyah bir sandalyede; amaçsýz, sakin. Yapmasý gereken bir þey mi vardý? Bir amacý olmalýydý en azýndan. Kimse boþu boþuna oturmaz ya. Sandalyeyi usulca saða sola salladý. Kalkabilirdi ayaða. Ama o oturuyordu amaçsýz.
Birden gözü, önündeki masaya takýldý. Masanýn üstünde sayfalar dolusu kaðýt, mürekkep ve kalem vardý. Baþýný yavaþça kaldýrýp, çevresine bakýndý anlamsýz ve amaçsýz. Bir þeyler olmalý diye mýrýldandý. Bir þeyler olmalý bu çevrede, kaðýda aktaracaðým ve burada oturmamý anlamlandýracak. Boþ gözlerle tanýdýk bir simge aradý. Kendi oturmasýnýn anlamýný aradý sessizce. Önünde sayfalar ve kalem.
Bir sis vardý gördüðü, her þeyi örten ve anlamsýz kýlan derin bir sis. Ve sislerin arkasýnda sürekli devam eden bir devinim. Adlandýramadýðý gölgeler kýpýrdaþýyordu sisin içinde. Dirseklerini masaya dayadý, bekledi sessizce ve amaçsýz. Ayaða kalsam mý acaba? Aman boþ ver. Olmalýydý; burada oturmasýnýn bir sebebi. Bu kalem ve bunca sayfalar boþuna konmuþ olamaz ki.
Eline kalemi aldý. Ve çevresine bakýndý tekrar. Sis hiç açýlmayacak gibi duruyordu ve artýk beklemekten sýkýlmýþ. Bir süre elindeki kalemi çevirdi. Bir elini çenesinde, masaya dayalý þekilde, elindeki kalemi çevirdi uzun süre. Amaçsýz oturmak da ne kadar zormuþ. Oturmaktan sýkýlmýþtý ve hala bir nedeni yoktu oturmasýnýn.
Kalemle kaðýda garip çizgiler çizmeye baþladý. Bir birine benzemeyen kýsa çizgiler çizdi bir süre. Kalemi býrakýp, anlamsýz karamalarýna bakýp, bir þeyler çýkarmaya çalýþtý. Ýþin içinden çýkamamýþ olmalý ki, kaðýdý buruþturup attý. Daha yüce bir amacý olmalýydý. Kimse önümüze bu kadar kaðýdý üzerine anlamsýz çizgiler çizelim diye koymaz. Hem neden sayfalar bu kadar fazlaydý? Binlerce sayfa olmalý burada diye düþündü. Kimse çizgilerle bunlarý bitiremez. Çizgiyle bitecek olsa bir sayfa koyarlardý ve o sayfa dolunca kalkýp giderdik. O zaman bu sayfalar dolunca ben de gidebilirim diye düþündü.
Kalemi tekrar eline aldý ve çizgiler çizmeye baþladý. Baþlangýçta anlamsýz olan çizgiler kelimelere dönüþtü yavaþ yavaþ. Kendine göre bir amacý vardý artýk onun. Bu sayfalar bitince kalkýp gidecekti. Belki de o zaman biri çaðýracaktý onu. Aman kimse çaðýrmasýn. Ben bu sayfalarý doldurunca kalkýp giderim. O zaman büyük harflerle yazmaya baþladý. Amacý sadece sayfalarý doldurmaktý. Ve olabildiðince iri harfler kullanarak, çocukluk yýllarýný karaladý.
Sis usulca açýlmaya baþladý. Herkes kendi masasýnda yazýyordu, önündeki sayfalarý. Kimse ayaða kalmadan, sayfalarýný dolduruyordu. Çevresinde kendisine benzer imgeler oluþmaya baþladý. Sayfalar anlamlandý. Ama gene de amacý sayfalarý doldurmaktý. Sayfalara çevresindeki hayatlarý yazdý. Onlarýn hayatlarýný kendininmiþçesine yazdý.
Neredeyse sayfalarýn yarýsýna gelmiþti. Artýk normal yazýyordu –ne küçük ne büyük-. Bir iki sayfaya güzel resim bile çizmiþti. Ve anýlarý bile vardý onun. Arada bir eski yazdýklarýna baktýðýnda hüzünlendiði ve neþelendiði güzel sayfalarý.
Tekrar yazdý. Eski yazým hatalarýný yapmamaya özen göstererek. Daha düzgün daha anlamlý yazýyordu ve sayfalarda yarýyý geçmiþti. Ýçinden gelenleri yazýyordu ve amacýnýn sayfalarý doldurmak olduðunu unutmuþtu. Coþkuyla birkaç sayfayý iki üç kelimeyle karaladýðý çocukluklarýný yapýyordu yine bazen. Bazen de sýký, ufacýk kelimelerle bir sayfayý yer kalmacasýna doldurduðu oluyordu. Yazýlan yeni þeylerin güzelliði ve arada bir, çok eski olmayan sayfalar yetiyordu yazmasý için.
Mutluydu ve alýþmýþtý yazmaya. Kendine yeminler yazýyor ve onlarý yerine getiriyordu. Yazýlar iyice küçüldü. Sayfalar sýký sýký dolmaya baþladý. Artýk bitiyordu sayfalar ve sevmeye baþlamýþtý bu kaðýdý, kalemi. Amacý tamamen unutulmuþ olmasýn raðmen, sona doðru yaklaþýyordu. Ve bir gün son sayfaya geldiðini fark etti. Kaðýdýn üstünden elleri soðuk masayý hissetti ilk kez. Ah bir sayfa daha olmaz mý bunun altýnda?
Büyük bir titizlikle eline kalemi aldý. Saða sola bakýndý. Her þey gözüküyordu. Sis daðýlmýþtý. Biliyordu ki bu sayfa bitince kalkýp, gidecekti. Gözlerinden yaþlar süzüldü. Ne yazmalý? Ýnsan son sayfasýna ne yazar? Güzel bir resim çizebilir mi son sayfaya? Resim sadece bir andýr. Uzun uzun yazmalý bu sayfaya. Her yerini doldurmalý. Ama ne yazabilirdi ki? Son sayfaydý bu ve her þey sýðamazdý. Eski günlerini düþündü. Çocukluðunu, gençliðini, tüm sayfalarýný düþündü aðlayarak. Kaðýdýn üstüne kapanmýþ hýçkýra hýçkýra aðlýyordu.
Birden uzaktan güneþ gözlerinden içeri süzüldü. Çevresini, her þeyi unutmuþtu yazarken. Ve tabiî ki amacýný da. Kaðýtlarý doldurmak için baþlamamýþ mýydý yazmaya? Þimdi en yakýn olduðu anda bu hüzün niyeydi? Dudaklarýndan tüm hayatýn anlamsýzlýðý hissettiren bir gülümseme yayýldý. Yazmaya kaptýrmýþtý kendini. Elinden kalemi býraktý. Önündeki boþ sayfaya küçümseyerek baktý. Diþlerini sýkýyor ve titriyordu. Bir anda büyük bir öfkeyle ayaða kalktý. Eliyle sandalyeyi devirdi. Yavaþça masanýn üzerine yýðýldý. Son sayfasýnýn üzerine kanlarý dalga dalga yayýldý.
Ýnsan son sayfasýný yazamaz…