Türküleri yeniden anladým
Her þeyi yeniden…
Bilsem ki çýkacak özüm özünden
Bilsem ki son nefesimin nasibi olacak kollarýn
Yine severdim seni
Her gün yeniden…


Bugün yüreðimin küreklerine asýldým son defa. Sýð sulardan öteye geçemiyorum. Bir yýldýz kayýyor içimden, bir aþk bitiyor baðýra çaðýra ama yalnýzca bakýyorum. Her baharýn ardýndan bir afet geliyor, her gülüþümün noktasý bu deli hüzün. Aðlamak ve aðlamak evet… yine en kolayý!

Bu kez dedim ki kendime: Býrak toplama daðýlan parçalarýný. Bu þehir her vurgunda seni de içine alýp yok olmuyor iþte, bak! Aksine bir efkarýn daha çok gözüne batýyorsun, battýkça batýyorsun. Sonra bir gece, hayat duvarlarýna: Dikkat! Yalnýzlýk var, diye yazarken buluyorsun ellerini. Kanadýný kendine çarpa çarpa kanatan kuþlar gibi, bir aþka inanmanýn bedelini yine kendine ödetiyorsun. Oysa hak deðildir aþk, yalnýzca bir hak ediþ muammasý …

Yalnýzlýk damýtýlmýyor, bugün anladým. Atýlan, tadýlan her þey ama her þey yalnýzlýk. Ýki ucu dipsiz hüzünlere çýkan hiçbir soruyu, umutlarýn hatýrýna soramýyorum. Öyle engebeli bir yol ki mutluluk, kendimi bir düzlüðe çýkarýp duramadým ayakta, ben buna yanýyorum. Oysa tanýdýk bir vurgun deðil mi bu adýný üstatlardan, sancýsýný aþýklardan almýþ ayrýlýk. Aþkla dolar ve yine aþkla asilleþir insan kalýplarý, sevdasý çekildiðinde geriye kalan yalnýzca bir ‘dara’ dýr diyen ben deðil miyim?

Þimdi hissiz bir susuþu göðüslüyorum. Þimdi, soðumuþ elimi mesken tutan resmini, yýldýzsýz geceler gibi zifiri gözlerini, nerede unuturum onu düþünüyorum. Diyorum ya; göz göre göre bitiyor bir aþk, yalnýzca bakýyorum.

Sevda terliydi, soðuk suyunu verdik. Serinletecektik meðer hasta etmiþiz…