Söylesene Sen Kimsin?



Günümün büyük bir kýsmýný küçücük odamda tembel tembel oturarak ve uyuyarak geçirdim. Akþam yemekten sonra “Þöyle bir hava alayým” diyerek sokaða çýktým. Dýþarda güzel, serin bir hava vardý. Daha fazla uzaklaþmamýþtým ki, sokaðýn öbür köþesinde Musa belirdi. Kýsa ve týknaz vücudu, ufacýk, kel ve yassý kafasýyla o kadar komik bir vaziyet arz ediyordu ki, onu görür görmez gülmekten kendimi alamadým.Musa’ yý ne zaman görsem neþem hemen yerine gelir. Fazla zeki deðil, ama budala da deðildi. Sýradan birisiydi.Aslýnda en iyi dostumdu o benim. Severdim onu. O da beni severdi. Zor günlerimde yardýmýný hiç esirgemezdi. Toplumdan, kalabalýktan hoþlanmazdý. Bir sýkýntýsý olduðunda bana açýlmaktan çekinmiyordu. Bu güveni vermiþtim ben ona. Ýnsanlardan korkardý. Her türlü kötülüðün onlardan gelebileceðini iddia ederdi.
Musa bana iyice yaklaþtýktý. Ona biraz takýlarak “ Hayrola, hýzlý hýzlý nereye böyle?” diye sordum. “Ben de sana geliyordum dedi. Sen nereye gidiyorsun?” Alaycý tavrýmý sürdürerek devam ettim: “Hiç bir yere, ama her yere. Anlayacaðýn, neresi olursa olsun bunun benim için bir önemi yok.” Sonra da ekledim: “ Bu gün iyi görünüyorsun. Havan da yerinde hani.Desene bu gün yine keþfe çýkmaya karar verdin.” Musa güldü.Mütevaziliðini sürdürdü ve her zamanki halini muhafaza ettiðini belirtti. Sonra da “ Benimle alay etmene izin vermeyeceðim, dedi. Doðru, kendimi bu gün daha iyi hissediyorum. Ancak, bunu fazla abartýyorsun. Beni pohpohluyorsun. Senin tuzaklarýna düþmeyeceðim, anladýn mý dostum?” Bir kahkaha attým. Yakasýndan tutup onu sarstým. “ Gel dostum, birlikte þu güzel havanýn tadýný çýkaralým,” dedim. Biraz dolaþtýktan sonra birlikte biraz ötede bulunan bir parka gidip oturduk. Birden Musa bana döndü ve “Bugün ne oldu biliyor musun?” dedi. “ Hayýr bilmiyorum, ne oldu?” diye sordum. Meraklandým. Dostum büyük bir istekle konuþmasýný sürdürdü: “Hani þu bizim Halit var ya!...” “Eeee, ne olmuþ Halit’e” “Okulun bahçesinde oturuyorduk.Bir ara içimden ona bir þaka yapmak geldi. Cüzdanýmdaki yurdun kartýný þu þekilde ters yüz edip elimle de bir tarafýný kapattým.Sonra “Sana çok gizli bir þey söyleyeceðim. Kimseye açmayacaðýna söz verirsen söylerim. O da saf saf yemin billah ederek kendisine güvenebileceðini belirtti. Ondan sonra ben de kendime ciddi bir tavýr vererek ona þöyle dedim; ‘Biliyor musun Halit, aslýnda ben bir polisim.” Bizim salak arkadaþ öyle bir zýpladý ki yerinden, görmeliydin. Yüzü sapsarý oldu. Hele aðzýný bir görseydin, öyle deðiþik bir hal aldý ki ....Onun bu haline gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Yüzümü ondan gizliyordum. Zaten Halit’ e daha fazla bakamadým.Çünkü, gözlerimi ona çevirdiðim vakit kendimi olduðu gibi koyvereceðimi biliyordum.Þaþkýnlýðýný biraz üzerinden attýktan sonra konuþabildi ancak. Ne dedi biliyor musun? “Biliyordum, zaten senin polis olduðuna. Daha doðrusu çoktan beri senden þüpheleniyordum. Senin hakkýnda böyle þeyleri gizli kapaklý çok duydum,” demez mi? Bunun üzerine keþke sakin bir köþede olsaydým da yuvarlana yuvarlana kahkahalar atsaydým. O sýrada böyle bir imkaným olmadýðý için gerçekten çok üzüldüm. Adam, inanmýþtý benim polis olduðuma. Sonra ona þaka yaptýðýmý söyledimse de onu buna inandýramadým. Ýki de bir bana, sadece kendisinin böyle düþünmediðini, bir çok kiþinin kendisi gibi benim polis olduðumu düþündüðünü ifade etti. Doðru söylüyorum dostum, millet beni polis zannediyor. Hatta mit mensubu olduðumu sananlar bile varmýþ. Halit söyledi bunu bana. Ve bu durumdan tedirgin olmaya, daha da önemlisi bundan korkmaya baþladým. Çünkü, bakarsýn kim vurduya giderim sonra. Belli mi olur?” Bense onun anlattýklarýný, kuruntularýný ciddiye almayarak alay ettim. “Senin böyle kabadayý yürüyüþün olduktan sonra daha çok polis, mit olursun.Dostum, sen bunun gibi saçmalýklara kafaný fazla takmýþsýn. Diyebilirim ki, sen bile dediklerine yakýn zamanda inanmaya baþlayacaksýn. Gittiðim her yerde herkes bana þüpheyle bakýyor, dersen, kendini þüpheli birisi gibi göstermeye çabalarsan tabii ki, seni eninde sonunda ya polislikle ya da mitlikle damgalayacaklar. Söylesene dostum, senin de istediðin bu deðil mi? Ýþte, sonunda kendini zorla da olsa herkese ajan, dedektif olarak kabul ettirdin ya. Muradýna erdin artýk. Fakat, sevgili dostum, herkese bu saçmalýklarý yutturabilirsin, ama bana yutturamasýn.Kendini yerden yere atsan da, takla atsan da, hatta kendini damdan atsan da benim için sen sadece Musa’sýn. Sadece Musa...Baþka bir þey deðil. Benim yok þöyle yürüyüþüm var, yok böyle tipim var, yok þuna benziyorum, yok buna benziyorum ....Hayýr arkadaþ, hiç bir þeye benzemiyorsun. Sadece kendine benziyorsun. Üstelik polis tipi de yok sende. En doðrusu nedir biliyor musun, dostum? Bir an önce bu sevdadan vaz geç sen. Bence bu daha akýllýca olur senin için.” Musa, bönce bakýþlarýyla sonuna kadar dinledi.Bazen, bana karþý çýktýðýný belirten el kol hareketlerinde bulunduysa da sözümü kesmesine müsade etmeyerek lafýmý sonuna kadar sürdürdüm. Ben susunca da “ Hiç de düþündüðün gibi deðil Kadir, dedi hararetli hararetli, tamamen saçmalýyorsun. Beni ne sanýyorsun, aptal mý? Yoksa ne dediðini bilmeyen züppe mi, ha? Kabadayý yürüdüðümü ben söylemiyorum, baþkalarý söylüyor. Üstelik, hiç bir yerde þüpheli tavýrlar sergilemedim. Herkes kendince beni bu þekilde görmek istemiþ. Ben ne yapayým? Bana bu tür sýfatlarý yakýþtýrmalarýný ben mi tembihledim? Haberim bile yoktu hiçbir þeyden.” Ona inanmadýðýmý belirtmek için, “Acaba?” diye sordum. “Ne demek acaba?” “Diyeceðim þu ki, insanlarýn seni böyle bir kalýba sokmaya çalýþmalarýna kendin imkan hazýrladýn. Çünkü, böyle bir þeyle aklýný bozmuþtun. Senin bilinçaltýnda vardý böyle bir þey.....Eeee, ne denir psikolojide buna, hatýrlayamadým, sen söyleyebilir misin?” “Þey deniliyordu, þey....Ha hatýrladým; þizofreni...Teessüf ederim Kadir, sen bana hasta mý demek istiyorsun ha! Açýk söyle, korkma kýzmayacaðým...” “Hayýr dostum, sana hasta falan dediðim yok. Ben sadece þizofrenice düþünüyorsun demek istiyorum. Bir süre sonra kendini iyice kaptýrdýðýnda iþ çýðýrýndan çýkacaktýr. Seni þimdiden uyarmak istedim sadece.” Musa, elini sert bir þekilde salladý, beni sahtekarlýkla suçladý. “Eðer, beni gerçekten bu þekilde yargýlayacaksan bir daha benimle konuþma, dedi. Arkadaþ, arkadaþa destek olur sanýyordum. Sen ne yapýyorsun? Baþkasýnýn bile düþünmediði þeyi sen rahatlýkla, üstelik canýn hiç sýkýlmadan pat diye aðzýndan kaçýrdýn. Anladým ben ne demek istediðini.” Yapma dostum, ben hiç bir þey demek istemedim. Sadece düþtüðün yanlýþý sana dostça göstermek istedim. Ama, sen bana sahtekar dedin. Asýl ben sana kýrgýným. Beni tanýyorsun, seni sevdiðimi biliyorsun. Baþkasý bu kelimeleri bana karþý kullansaydý aðzýnýn orta yerine yumruðumu yapýþtýrýrdým. Ama sen benim dostum olduðun için böyle bir þeyi yapmayacaðým.” Musa, “Çekinme bana da vurabilirsin, diyerek sözümü kesti. Bana resmen akýl hastasý muamelesi ediyorsun. Sonra da baþkasý olsaydým dayak atacaðýný sýkýlmadan ifade ediyorsun. Olmaz böyle bir þey. Sana bir þey daha söyleyeyim mi dostum; sen beni kýskanýyorsun. Evet Kadir, sen beni kýskanýyorsun.” “Aaa, yeter artýk, dedim.Kýzgýnlýðýmýn hat safhada olduðunu göstermek istedim. Daha fazla saçmalýklarýný dinlemeyeceðim. Biraz daha kalýrsam tatsýz bir þey yaþanabilir.” Musa rahat görünüyordu. Ona göre kesinlikle ben onu kýskanýyordum. Rahat tavýrlarý beni iyice çileden çýkardý. “Ben senin ne demek istediðini çok iyi anladým.Çoktan beri bana sürekli laf dokundurmaya çalýþýyorsun. Ama sana kýzmayacaðým. Çünkü, arkadaþýmsýn. Ýnsanlarýn üzerinde tesirli olamadýðýn için üzülüyorsun. Olsun. Üzülme.” Demez mi? Güldüm, hem de elimi dizime vura vura güldüm. Bu konuyu fazla uzatmak istemedim. Ona “Haklýsýn, dedim. Söylediklerimi de unut. Kim seni nasýl görüyorsa görsün. Þu kadarcýk bile beni ilgilendirmiyor, tamam mý? Hadi kalk da þöyle bir dolaþalým seninle.” Kalktýk. Musa’nýn, yürürken adýmlarýna daha bir özen göstermesi, ellerini yana fazla açmasý dikkatimden kaçmadý. Ancak, kalabalýðýn içine karýþýnca yapay yürüyüþü, yerini gerçek yürüyüþüne býraktý. Yine o eski utangaç adýmlarýný attý. Baþý öne eðildi. Ayakkabýlarýnýn ucuna baka baka hýzýný arttýrdý. Çünkü, bir an önce kalabalýktan sýyrýlmak, oradan uzaklaþmak istiyordu. Onun bu haline baktýkça üzüldüm. Düþüncelerine biraz hak verdim. Býrak, dedim kendi kendime. Ne düþünüyorsa düþünsün. Bu, ona güç veriyor. Üstün bir tarafýnýn olduðunu zannederek az da olsa insanlara tepeden bakma hakkýný elde ettiðini düþünüyor. Bir kaç adým önde yürüyordu. Kalabalýðýn içinde beni unutmuþtu. Sakin bir yere gelince önümde adeta koþar adýmlarla yürüyen Musa’ya seslendim. “Hey dostum, baþýný yine alýp nereye gidiyorsun?, dedim. Beni bekle de beraber yürüyelim” Yanýna gelince de elimi onun omzuna atarak sýktým.Bana baktý, gülümsedi. “Ne oldu?” diye sordu. “Yok, yok bir þey.” diye cevap verdim.