Kelimelerin yetmediði hani herkesin birbirinin yüzüne bakýp da acý acý gülümsediði anlarda ki günlerden bir tanesi bugün… Kimi sonsuza kadar kaybettiðimi bilmeden , içimde aðýtlar yakarken bedenimde ki her irkiliþin nedenini, hiçbir nedene baðlamaksýzýn yürüyüp geçip gitmek ve bu þehri arkamdan çýkarken yakmak istiyorum…yanýp benden , benim yaþanmýþlýklarýmý çalamasýn diye…

Bu þehrin her köþesi düz…Kýmýldamak imkansýz ….Güneþin doðuþunu bilmediðim, yokluðunu sadece içime bir nefes kadar çekebildiðim bu þehirde feryat etsem ne zaman duyarsýn kim bilir…Seni kanýmda ki her hücre ile özlerken , sen bu hücrelerimin ne kadarýnýn farkýndasýn bu düz þehirde….


Ne çabuk geçiyor günler diye bazen buna bile isyan ediyorum, sensiz nefes almaktan hoþlanmadýðým için…Ýçimde sana dair , senin yollarýna söylenen ve bekletilen onca çok þey varken..Bir gün bütün bunlarýn bana bu þehrin oynadýðý bir oyunun parçasý olduðunu benimseyeceðim biliyor musun.Ýçimde ki bu umutsuzluðu belki de her damlasýyla yýrtýp þu koca ama küçük benliðimden atabilirsem bu oyunu kendimle bir o kadar barýþýk oynayabileceðim…Tabii sen yine benden uzakta benim ne bu oyunu oynadýðýmýn farkýna varacaksýn , ne de senin þerefine yakmak istediðim ama hiçbir zaman baþaramayacaðým bu þehrin sadece birkaç kaðýdýný yaktýðýmý…


Hayat küçük bir bahçeydi senden önce þimdi kendin bile inanamazsýn ne kadar büyüdüðüne…