Koca bir tuval vardý koltuðunun altýnda, hatta belki biraz zor taþýdýðýn.. Güçlükle yanýma getirdin, ucundan tuttum, özenle yere koyduk. Çocukça bir hevesle.. Sonra koþa koþa gittin, dudaklarýnda koca bir tebessümle elinde koca bir poþetle geri geliverdin. Ýçindekileri çýkarýrken gözlerindeki heyacaný, neþeyi ve ümidi görmemek neredeyse imkansýzdý. Þaþkýnlýk içinde seyrettim seni... “bu da nereden çýktý” dediðimi kimse duymadý... Ne yapacaðýný anlamýþtým anlamasýna da sana nasýl ayak uyduracaðýmý bilemiyordum... içimdeki heyacaný dýþarý çýkarsam korkar kaçarsýn diye, nüfus cüzdaný yaþýmýn gerektirdiði gibi davransam için daralýr, sýkýlýrsýn diye endiþe ettim... Sonunda elindeki poþetin içindekileri boþaltmana yardýmcý olmaya karar verdim.. boyalar... rengarenk... koca tuvali biz mi boyayacaktýk... gücümüz, enerjimiz yetecek miydi.... endiþelerimi, yaþýmýn olmasý gereken olgunluðun tamamýný býrakýp bir kenara; seni gördükçe, duydukça yüzümde beliren tebessümün tadýný çýkarmaya karar verip býdýr býdýr bir heyacanla uzattýðýn eli tutuverdim. Öyle sýký tuttun ki ellerimi ve öyle bir sýcaklýk yaydýn ki; tuvalin asla dolmayacaðýný, boyalarýn asla bitmeyeceðini düþünmeye basladým...

Uyku tutmayan gözlerim, beynim, ruhum ve bedenim seninle dinleniyordu. Uzun zamandýr kafam hiç bir yastýkta bunca rahat etmemiþti.

Bir zaman huzurlu renk uyumundan bahsemedim kimseye.. Daha doðrusu koca bir tuvalin üzerinde ellerimiz, yüzümüz boya içinde renklerin arasýna karýþtýðýmýzý anlatamadým... Nazara inanmazsýn sen... ama ben korktum nazar deðmesinden...

Gerçek olduðuna, poþetin içinden çýkarýp bana uzattýðýn renklerin var olduðuna inandým.. O renkleri her gece, çocukluðumda kýrmýzý rugan pabuçlarýmla yatar gibi koynuma alýp uyudum ben... Ve biliyor musun bu deli çocuk yürek uzun zaman bu renkleri, bu kucak dolusu renkli uykularý kimselere dillendiremedi...

Arada yaramaz erkek çocuklarý gibi astýn suratýný.. Koyu renkli boylarý sýkýþtýrmaya baþladýn küçük ellerimin arasýna... O zamanlar korku, panik içinde boyalarý ellerimden fýrlatmaya, telaþla aðýz dolusu kelime savurmaya baþladým etrafa... Daha yeni baþlamýþtýk renklerin tamamýný görmeye.. o koyu renkleri yakýþtýramadým tuvalimizin üzerine.. ufak ufak karaltýlar yapsakta diðeri elinde koþa koþa gelmiþti canlý bir renkle...

Arada þýmarýk kýz çocuklarý gibi küstüm sana.. ellerim belimde çok bilmiþ edalar içinde renkli boyalarý fýrlattým saða sola... “en iyi ben savururum” diye baðýra baðýra bir de... Bazen aðacýn tepesine çýkýp kýrmýzý rugan pabuçlarýmý kafana fýrlattým... Acýsa da kafan, koca tebessümünle indirdin aðaçtan beni...

Poþetteki boyalar hangi arada bitti, o koca tuvalin köþesini hangi arada kapkara yaptýk tam olarak anlayamadan, bir baktým uzaklardan biri el sallýyor bana... Çoook uzaklardan duyulur duyulmaz bir ses “boya kalmamýþ” diyor gibi...

Þimdi tuvalin baþýnda kýrmýzý rugan pabuçlu bir kýz var... Elleri, yüzü-gözü hala boya içinde.. Þaþkýn, gözleri yaþlý... Bir ayakkabýlarýna, bir önünde özenle yerleþtirilmiþ hangi ara karalara büründüðünü bilemediði tuvale bakýyor...