YAZIQ ÖLMƏYƏNLƏR
Caným yaman qurtarýb
əzablý bir diqqətlə
qaynar qazana bənzəyən
xəbərlərə baxmaqdan.
Bu can deyilən qara daþý
Qarabaðdan Ýraqa,
Fələstinə darmaqdan.
Nə yaxþý ki, ölmüþəm...
Nə vaxtdý ki, görmürəm
dahi deyilən diplomatýn
övladýnýn baþýna
tumar çəkən əliylə
atom düyməsini basmaðýný.
Hüququ kilimə dönüb
ayaqlar altda qalan
yazýq insanlarýn
maðmýn-maðmýn susmaðýný.
Beynəlxalq təþkilatlarýn
gündəlik qəbul etdiyi
qərarlarý dinþəyə-dinþəyə
çörək pulu tapmayan
bir naümid atanýn
tüpürüb hər þeyə
özünü asmaðýný.
Nə yaxþý ki, ölmüþəm...
Nə vaxtdý ki, görmürəm
Ýnsan dərdi çəkə-çəkə
infakt olanlarýn
ucuz həkim gəzməyini.
Yer üstündə dalaþan
yazýq dilənçilərin
rəsmi kaðýzlar üstə
yaðýn-balýn içində
rahat-rahat üzməyini.
Nimdaþ paltar içində
küçələrdə dilənən
þəhid balasýnýn
gündə bir maþýn minən
fərari övladýný
həsəd-həsəd süzməyini.
Nə yaxþý ki, ölmüþəm...
Nə yaxþý ki, görmürəm
əqidədən dəm vurub
“dönməzlik” sözünü
əlində bayraq tutub
gündə bir partiya dəyiþənləri.
Millətin dərdini kənara atýb
deputat donunda söyüþənləri,
“Vətəni qorumaq borcumuzdur”-deyib
oðlunu beþikdə gizləyənləri
daha nələri...
daha nələri...
Guya imana gəlib,insafa gəlməyənləri,
Nə yaxþý ki, ölmüþəm.
Yazýq ölməyənlər.
Yazýq ölməyənlər.