“Eskiden buralar böyle miydi evladým” dedi. “Mesire yerlerinin, sahil kenarlarýnýn, gezi parklarýnýn kendine göre bir âdâbý, bir usulü vardý. Öyle her istediðinizi yapamazdýnýz. Bu þekilde ulu orta meydanlarda sarýlmayý býrakýn, el ele tutuþup da birbirimizin gözlerine bakmaya çekinirdik. Bizler de gençtik, sevdayý bilirdik. Aþk damarlarýmýzda alev alev dolaþýrdý. Ama hayâyý da bilirdik, utanýrdýk etraftan. Çevremizdeki þu gençlere baksanýza hele bir. Ne hale geldik þimdi? Gün bitmeden sevgili deðiþtiriyorlar. Bizim zamanýmýzda sevgili demek birlikte bir ömür demekti. Biz aþýk olduðumuzda gözümüz baþka bir þey görmez, dargýn olduðumuzda üzüntüden hastalanýr da günlerce yatak döþek yatardýk” dedi.
Titrek ve yaþlý sesi, bir hayli yüksek çýkmýþtý.
Çevremizdeki meraklý gözlerin bir an üzerimizde gezindiðini hissettim.
Kadýnýn içinde o eski aþkýn izlerini görür gibi oldum bir an. Þimdiki aþklara(!) inat, alev alev yanan bir sevdanýn korunda yandým.