Ýlk Vuslat
Bu ses hiç de yabancýsý olmadýðým, kulak aþinalýðýmýn olduðu bir ses. Pür dikkat onu dinliyorum. Ne yapabilirim ki?
Hayata yeni merhaba dedim. Saniyeler öncesi çaldým dünya denilen kapýnýn zilini. Çalar çalmazda bir ürperti hissettim bu minnacýk beden de…Akabinde ver yansýn ettim. Avazýmýn çýktýðý kadar bastýrdým son gazla. Hastane duvarlarýnda raks etti amasýz çýðlýðým.
Beni yabancý bir kol sarmaladý ve götürdü bilmediðim bir odacýða…Hani soðuk bir yerden sýcak bir ortama girdiðiniz de yüzünüzü ýlýk bir hava yakar da acýtmaz ya iþte öyle bir þey!..
Beni sýcacýk kollarýn arasýna býraktý yabancý kollar. Sanki kýrk yýldýr dostumun sýcaklýðýný hissediyordum bu beden de. Allah Allah! Ben yeni gelmedim mi buraya? Nasýl oluyor da ezelden iki sevgili gibiyiz.
Bir ses “Annesi çok da þirin þey bu kýz” dedi. Peki bu ses benim annemse þimdilik kalbimin dolduðunu hissediyorum da neden bir tarafýnda hala boþluk var. Doluya koysam boþalýyor, boþa koysam dolmuyor hesabýndan. Bu sýcaklýk yetmiyor bana. Ya hep sesini duyduðum biri daha vardý. O da kim acaba?
Ben daha karanlýk odamdayken annemin içinden þu sözler yol bulmuþtu:
“Ayrýlýðýn sevdasý meþhurdur,
Bir de ölümü hatýrlatan sýzýsý…”
Sevdalarýn hep sonlarý kalýr insanýn aklýnda. Sevmenin çok geç ayrýlýðýnsa erken geldiðini tam bitiþ çizgisine ramak kaldýðýnda fark edersin.
Yerli yersiz duygular istilasý altýna alýr kalbini. Bir nefeste bütün hatýralarýný yaþarsýn yeniden, televizyonu açýp kumandayla kanallar arasýnda gezmek gibi bir þey!..
Bazýlarýný da izlemeye cesaret edemezsin. O cesaret edemediklerini de bir þiþeye koyup aný denizine yolcu edersin, sessiz çýðlýklar eþliðinde gizliden gizliye el sallarsýn iskelede…
Annem bu duygular silsilesi içerisindeyken kapý çalýndý ve o beklediðim ses “Geçmiþ Olsun” dedi, biraz soðuk bir ses tonuyla… “Gel babasý, gel.”
Ýþte þimdi yap-bozum tamamlandý dedim. Kalbimin bir tarafýndaki boþluðun sebebi babammýþ ama neden soðuk babamýn sesi. Sizce de garip deðil mi? Beni ilk defa görüyor hiç soðuk davranýlýr mý?
Babam hemen gitti, iþe gitmesi gerekiyormuþ. Annem soðuk duvarlara baka baka sýcak yaþlar süzdürdü badem gözlerinden.
Kulaðýma eðildi:“Hayat gül gibidir. Bazen dikenleri batar yüreðine ama hissedemezsin bile. Bazen mutluluða ulaþmak ister, yakalayýverir sonra da kaçýrýrsýn elinden. Ya pes eder gidersin ya da azimle hýrsla sýmsýký sarýlýrsýn yeniden. Öyle kuvvetle sarýlýrsýn ki hayata o da seni sarsýn. Tutsun ellerinden, býrakamasýn asla! Ýstersin.
Ye’ se kapýldýðýmýz vakitler acizliðimiz nasýl da kýskacý arasýna alýyor bizleri. Ümit etmeden yaþayamayýz. Su gibi hayat gibidir ümit, olmazsa olmazlardan iþte!
“Ye’s öyle bir bataklýktýr ki, düþersen boðulursun.” Demek ki merhum Akif boþuna söylememiþ bu sözü. Ýnsan yaþamýn olumsuzluðunda kendini ye’s bataklýðýnda bulmamalý. Elini verdin mi kolun gider, kolunu verdin mi ayaklar zaten o yolun yolcusu. Ayaklar kaydýktan sonra durma çýrpýn bataklýktasýn, düþmüþsün bir kere. Çaresizdir çýrpýnýþlar…
Annem bunlarý fýsýldarken sesi kesildi. Yorgun bedeni diðer alemlerin seferine çýktý anlaþýlan…
Benim anladýðým iki kutup arasýnda soðuk rüzgârlar dans ediyor. Annem uyansýn öðrendiklerimi aktarmaya devam ederim.
Eski topraklar boþuna dememiþ: “Çocuktan al haberi” diye…

06.05.2006 / 00.13