Mevsim Kýþ Olunca

Mevsim kýþ olunca diðer mevsimlerden kalan, biriktirdiðim tüm yaralar ayný anda kanar nedense Kalbim daha da aðýrlaþýr, hareketlerim gibi. Gülen yüzümün ardýna sakladýðým ve çoðu zamanda baþarýsýz olduðum bir tükenmiþlik sýzlar ta derinlerden. Anlayan, beni anlayan, yaralarýmýn kanadýðýný da anlar her kýþ mevsiminde.

Buruk bir hüzündür kýþýn anlamý benim dünyamda. Sigaramdan çektiðim her nefes hayata adanmýþlýklarýma bir vedadýr aslýnda… Ne zaman odamdan dýþarýyý seyre dalsam, pencere önünde, geçmiþe dalar; giderim. Yaralarým kanamaya baþlar iþte ayný anda. Acýlarýmý yangýnlarýmý özgür býrakýrým ben, bu mevsimde. En çok ayrýlýk haberini bu mevsimde alýrým mesela. Sonra kar yaðar; dostum aðlar; yarasý kanar. Mevsim kýþ olunca bir hüzün iner benim yüreðime. Yazmak istediklerim, yazdýklarým okuduklarým ve okumak istediklerim bile deðiþir hayata dair. Daha sessiz çýkar dudaklarýmdan sözcükler ve daha sessiz kalýrým hayata karþý.
Kar yaðar, yaralarým kanar ve ben susarým en sonunda.