Utangaç bir gök gürültüsü sardý etrafý,
Þimþekler sevgileri aydýnlatýyordu dipsiz gecede…
Hiç söz yoktu havada,
Biraz aþk vardý, o da yalnýz baþýna…

Mecbur gibiydi susmaya kelimeler,
Sanki biri konuþsa büyü bozulacaktý…
Yaðmur sýrýlsýklam ederken aþklarý,
Herkesin vardý bir sevgilisi, ama herkes yalnýzdý…

Rüzgar bir þeyler fýsýldýyordu saðýr kulaklara,
Kalplerde ise serenat beklentisi…
Kimse hissedemiyordu yanýnda sevdiðini,
Ve kimse duyamýyordu aþka can veren kelimeleri…

Düþen her damla yýkýyordu sevdalarý.
Yalnýzlýk engel deðildi aþka,
Çünkü herkes sevdalýydý,
Ama herkes yalnýzdý…

Gecenin içine yoðun bir göç vardý,
Sevdalýlar elele yalnýz yürüyorlardý…
Yaðmur aðýr aðýr düþerken gönüllere,
Herkes sevdalýydý,
Ama herkes yalnýz yaþýyordu aþký…

Yusuf ARDA