dolunaya dahil meridyende iki ayný yerde…ayrý evde,


Saat 01.13

Gökyüzü ayla dolup taþarken duygularýn kýzýlla bezenmesin.
Penceremin karþýsýnda yatýyorum.

Ayýn parlaklýðý usulca süzülüyor.
Sakin sakin kaplýyor odayý, göremesen de gösteriyor varlýðýný.
Bahçemdeki aðaçlar saklanamýyor, karanlýk siluetlerdi ay yokken.
Þimdi yapraklarý bile belli oluyor.
Çocukken karanlýkta eþyalar bir garip görünürdü, korkunç yaratýklara benzetir yataktan çýkamazdým.
O geceler geldi aklýma.
Þimdi hepsi olduðu gibi görünüyor.
Iþýk aydan geliyor.
Bir þekilde burada.
Gözünün içine bakamýyorsun, yüzünü çeviremiyorsun, ay da seni göremiyor ve üzgün.

Sevgilinin yüzünü görmek mi yoksa sevgisini bilmek mi hangisi öndedir senin için bilmiyorum ama ýþýðýyla yanýnda ay, sevgilinin saçlarý yüzünü kaplar gibi.

Koklamaya çalýþýrsýn göremediðini, tutmaya çalýþýrsýn koklayamadýðýný, sarmak için koþarsýn tutamadýðýný ama bil ki hepimizde var ayýn bir parçasý.
Biz yýldýzlarýn kalbinde yaratýldýk.
Öptüm.






saat 02.14

gece uykumdan kaldýranýn bir nedeni varmýþ meðer.
Rüyamda beni çaðýran sözlerin varmýþ.
Eskiden karanlýk görünen her þey, zamandan deðil içindeki ýþýktan dolayý korkutmuyor gecelerini.

Herkeste var aydan bir parça.
Herkes göremese de kalp hala sevgilidir,sevgili.

Iþýðýný özleyen akþamlar anlatýr en çok,
Karanlýðýn altýnda da ayný saçlarýn parlayacaðýný.
Gece kýzýl,sarý,siyah.
Ne fark eder?

Baktýðýn yer, gördüðün renk, kalbinden gelen ýþýktan doðuyorsa…