1. Perde

(Oturma odasý aydýnlanýr. Ýçeriye Zülfiye ve Kadriye girerler.)

Kadriye: … Hadi, hadi. Aaa… Zülfiye sen de iyice kocadýn gayri. Baksana daha kapýyý bulamýyorsun. Þaþkýn bir hamsi gibisin. ( Dizi baþlayacaðý için televizyonu açmaya çalýþýr.) bu merette senin gibi Zülfiye. Baksana laftan anlamýyor. Ne sus dediðinde susuyor; ne de açmak istediðinde açýlýyor. O da senin gibi Ýkizdereli olmasýn.

Zülfiye: (Gülerek) Bana diyene bak. Kumandayý bana tutarsan açýlmaz tabi. Rýza Abi seni nasýl bulmuþ. Hâlbuki sizin köyde ne akýllý kýzlar vardý. Haa… Kadriye anlatsana, Rýza Abi ile nasýl tanýþmýþtýnýz?

Kadriye: Boþ ver, açma eskiyi.

Zülfiye: Yoksa unuttun mu?

Kadriye: Aaa… Bak sen þu kokanaya. Seni, tüm dünyayý unuturum; ama o günü asla unutmam. (Ve hikayeyi anlatmaya baþlar.) Yaðmurlu bir Rize günüydü. Sanýrsýn Nuh Tufaný bir daha yaþanýyor. O gün babam deðirmenden dönmemiþti. Anneme söyleyip babama yardýma gittim. Deðirmene geldiðimde ortalýkta kimsecikler yoktu. Beklemeye baþladým. 5- 10 dakika geçmemiþti ki, arkamdan bir el omzuma dokundu. Korktum.

Zülfiye: (Heyecanla) Kimdi kýz? Haa… Kimdi?

Kadriye: (Sinirli bir þekilde) Ya þu çeneni kapatsam anlatacaðým. (Bir süre bekler.) Hemen geri çekildim. Dokunan el babama aitti. Yanýnda da genç, yakýþýklý mý yakýþýklý bir uþak vardý.

Zülfiye: (Gülerek) Rýza mýydý kýz? Rýza mýydý?

Kadriye: (O yaþýna göre genç bir kýz edâsý ile kýzararak) Hee oydu, Rýza’ydý. O an içimden bir þeyler eridi, gitti. Onda da öyle bir hâl sezdim.

Zülfiye: Niye ki ne?

Kadriye: O zamanlar böylemiydik! O gün de Rýza’nýn kýsmetine bir güzel donatmýþtým kendimi. Þimdikinin, insaný çýplak gösteren elbiseleri yoktu. O zamanlar biz, baþýmýza pullu çember takardýk. Ýnsanýn aklýðýný, paklýðýný ortaya çýkarýrdý. Hemen altýna da keten gömleði giydik mi! Bak sen bizdeki çalýma.

Zülfiye: Doðru diyorsun. Nerde…! o eski elbiseler. (Hüzünlenerek) Gayri bizim gibi kocamýþlar raðbet ediyor.

Kadriye: Öyle ya. Hele eskinin þalvarlarý vardý. Þimdinin süslü eteklerine bin basan, kýrmýzý ile beyaz çizgilerle süslenmiþ. Ýþte Rýza benim o halime vuruldu. Ertesi akþam da kaçtýk.

Zülfiye: Aaa… Kýz Kadriye o kadar mý azdýn idi? Tühh… Koca koca diye ölürmüþsün!

Kadriye: Sus kýz aþifte þimdi biri iþitecek.

Zülfiye: Aman, duymayan mý kaldý! Neyse boþ ver artýk. (Zil çalar. Kapýyý açmaya giderken) Dizi baþlayacak sen bizim kanalý açýver.

Kadriye: (Baðýrarak) Bizim kanal hangisiydi?

Zülfiye: Cnnbc Turk, Allah’ým sabýr. Atv tabi ki. (Kapýyý açar) (Gelenler bir alt katta oturan, iki üniversiteli kýzdýr.) (Rahatsýz olmuþ gibi yüzünü buruþturarak) Yine mi siz, ne o, okul bitti mi?

Sevinç: Ýnsan bir hoþ geldiniz der, ya Zülfiye Nine!

Ayþe: (Lafa karýþarak) He ya okul bitti. Size de master yapmaya geldik yani. Zülfiye Nine sen Beyaz Show’u çok mu izliyorsun?

Zülfiye: (Anlamayarak) Ne beyazý ne diyorsun sen?

Ayþe: Beyaz Show diyorum. Hani televizyonda çýkýyor ya!

Zülfiye: Ha… O mu, tabi izliyorum kýzým. Beyaz hocayý kim sevmez ki! Niye sordun?

Ayþe: (Gülerek) saçlarýn çok beyazlamýþ da yani.

(Zülfiye Nine bastonunu tam kafasýna indirecekken, Sevinç araya girer.)

Sevinç: (Yalvarýr gibi) Zülfiye Nine bizi içeri almayacak mýsýn?

Zülfiye: Bir þartla: Diziyi izlerken sesinizi çýkartmayacaksýnýz.

Sevinç ve Ayþe: Ne zaman konuþtuk ki zaten.

Zülfiye: Güzel kýzým sana güveniyorum da, þu papaðana pek itimat edemiyorum.

Sevinç: Nineciðim sen bana güven. (Ayþe’ye bir dirsek atar.) Sesini çýkartmayacak.

(Bir zaman sonra)

(Diziyi dikkatle izlemektedirler. Odaya sadece çýtlatýlan çekirdeklerin ve televizyonun sesi hâkimdir.

Kadriye: (Heyecanla) Aliye binme o arabaya, patlayacak. Kýzým binme diyorum sana.
(Bir müddet sonra) Al iþte bindi. Lafýmýzý dinletemiyoruz ki, bunlarýn hepsi çatlak bir hamsi. Öyle kýyafet giyme dersin giyerler, tanýmadýðýn adamýn arabasýna binme dersin binerler.

Zülfiye: Doðru söylüyorsun da Kadriyeciðim; Aliye de, diðerleri de seni iþitmiyorlar. Ben sana bunu anlatamýyorum. Sen televizyona konuþacaðýna þu yanýnda oturan cimcimelere laf et!

Ayþe: Aþk olsun yani Zülfiye Nine ne kusurumuzu gördün ki. Hem Aliye’nin giyiniþ tarzýnda bir kusur yok ki! Haným hanýmcýk giyinmiþ. Daha ne yapsýn yani!

Kadriye: (Televizyonla ilgilenmektedir.) Ha, bu kýz ne diyor, Aliye’ye?

Zülfiye: Sen býrak Aliye’yi de Ayþe’ye kulak ver, Ayþe’ye.

Kadriye: Ha Ayþe ne diyor ki?

Zülfiye: Ne demiyor ki! Þimdinin kýyafetlerini bize savunuyor da. (Sinirle ve heyecanla) Daha ne diyecek, ha Kadriye daha ne diyecek!

Kadriye: Öyle mi diyor bu hamsi. Tabi derler Zülfiye. Onlar bizim kýyafetlerimizi bilemezler ki. Giymemiþler. Analarý babalarý da bunlarý destekler oldular. Hele þunun çoraplarýna, eteðine, üstündeki tiþörte bak da… Biz böylemiydik! Ha Zülfiye, eskiden düðün gününde köyün kýzlarý nasýl giyinirlerdi, gelin nasýl süslenirdi. Hele bir deyiver.

Zülfiye: Hey gidi günler hey. Neydi o günler… (Ýçeri gider.) (Geldiðinde elinde bir bohça vardýr.) Hele bakýn bunlar benim çeyizlerimdi. Hepsi el emeði göz nurudur. Her nakýþta genç Zülfiye’nin hayalleri var. (Deyip sözünü bitirir.) (Ayþeler kalkarlar) (Perde kapanýr.)

2. Perde

(Ayþeler gittikten sonra kendisini istedikleri güne dalar.)

(Zülfiyeler’in kapýsý çalýnýr.)

Dilruba: Kýzz, Zülfiye kalk, bakýver þu kapýya.

Züliye: Tamam ana bakýyorum. (Hýzlý bir þekilde kapýya yürüyerek, kapýyý açar.) Aaa… Hoþ geldin Fadime Teyze

Fadime: Hoþ bulduk güzel kýzým. Ama fazla kalacak deðilim. Annen Dilruba evde mi?

Dilruba: Kýz Zülfiye gelen kim?

Zülfiye: Ýþte duydun zilin sesini. Buyur içeri Fadime teyze (Arkasýný dönerek) Fadime Teyze’ymiþ ana.

Dilruba: Fadime mi? (Ýçinden) ne iþi olur ki bu saatte! (Salona geçer.) hoþ geldin Fadimeciðim. Hangi rüzgâr attý seni!

Fadime: Öyle deme Dilruba iþten güçten vakit mi bulabiliyor insan. Neyse fazla kalacak deðilim!

Dilruba: Sen de Fadime. Bir çayýmýzý içirmeden valla býrakmam. Dur hele nedir acelen?

Fadime: Çay mý kahvemi artýk akþam içeriz. Daha tatlý almamýz lazým.

Dilruba: (Keyiflenerek) baþýmýzýn üstünde yeriniz var Fadimeciðim.

(Bu sýrada Zülfiye kýzarmýþ bir hâldedir.)

Fadime: Allah’a ýsmarladýk

Dilruba: Güle güle… (Zülfiye’ye dönerek) Kýz iþittin her halde. Akþam için evi bir temizle bakalým, çeyizlerini de çýkart. Ser þöyle gelen gidenin görebileceði bir yere.

Zülfiye: Tamam ana!

(perde kapanýr)

3. Perde

(Akþam olur.) (Zülfiyeler’in kapýsý çalýnýr.) (Kapýya tüm ev halký çýkar.)

Dilruba: hoþ geldiniz, Safalar getirdiniz

Fadime: hoþ bulduk (öpüþürler)

Dilruba: (Zülfiyeye iþaret ederek) Kýz alsana Fadime teyzenin elindekileri. (Zülfiye anasýnýn dediðini yapar.) (Güler yüzle içeri buyur eder.)

Zülfiye: Buyurun teyzeciðim.

(Dilruba içeri girer.) (Etraftaki çeyizler dikkatini çeker.)

Fadime: Aman aman kim iþlemiþ bu çeyizleri?

Dilruba: Aaa… Fadime benim iþleyecek halim mi var? Hem kocadýk gayri. Tabi ki bizim kýz iþledi.

Fadime: Maþallah, maþallah

(Dilruba , Zülfiyeye iþaret ederek kahveleri getirmesini ister.)
(Bu sýrada Fadime çeyizleri dikkatle incelemektedir.)
(Bir süre sonra Zülfiye elinde tepsi ile içeri girer.)

Zülfiye: (Hafifçe eðilerek) buyurun Fadime teyzeciðim.

Fadime: Ellerin dert görmesin kýzým. (Kahveden bir yudum alýr.) Hem kahven, hem çeyizlerin, hem de sen çok güzelsin. (Dilrubaya dönerek) Allah sahibine baðýþlasýn Dilruba.

Dilruba: Öyle diyorsun da Fadime; bizim kýz 20 yaþýný geçti hala bir isteyeni çýkmadý.

Zülfiye: (Anasýna kýzar bir hâlde) Ana…

Fadime: (Gülerek) Öyle deme Dilruba belki bir isteyeni vardýr.

(Dilruba hafifçe Zülfiye’ye iþaret ederek boþlarý almasýný ister.)

Fadime: Kýzýmýz da çok hamaratmýþ. Maþallah. Neyse Dilruba asýl sadede gelelim. Senelerdir sen beni bilisin, ben seni bilirim. Bizim ramazan da askerliðini yaptý. Diyorum ki münasipse; Hak Teâla da isterse senin kýzý bizim oðlana almayý düþünürüm.

Dilruba: neden olmasýn Fadime. Allah yazdýysa olur. Hem senin ramazaný da bilirim helal süt emmiþ yiðittir. Ama önce bir kýzýma danýþayým. (mutfaða geçer)

Fadime: (Ýçinden) Bu da yeni adet oldu. Kýz kýsmýna fikir mi sorulurmuþ!

(Dilruba Zülfiye’nin yanýna gider.)

Dilruba: Ha kýzým ne diyorsun?

Zülfiye: Neye ne diyeceðim ana?

Dilruba: Anlamazlýktan gelme kýz. Bal gibi sen de iþin farkýndasýn. Ramazan diyorum, Fadime teyzenin oðlu. Ha…

Zülfiye: Ben ne diyeyim ana (Baþýný öne eðer.)

Dilruba: belli ki senin de gönlün istiyor.

(Mutlu bir þekilde içeri girer.)

Fadime: Ne oldu Dilruba?

Dilruba: Tamam. Fadime düðün hazýrlýklarýna baþlayýn.

(perde kapanýr.)