2007 pek anlamlý baþlamadý. Ben sevdiðim pek çok insaný 2007 baþýnda kaybederken, insanlýk da kendi adýna kayýplar verdi. Ýnsan sevdiði birini kaybettiðinde, kendi hüznü içinde kayboluyor ama zaman geçtikçe alýþýyor, unutuyor.

Oysa ölen aslýnda herkes adýna bir þeyler yapmaya çalýþan bir insan olduðunda acýsý biraz daha büyük ve öfkesi daha yýkýcý oluyor. Ölenlerin ardýndan iyi konuþmaya alýþmýþ bir milletizdir biz, “kör ölür badem gözlü olur” derler ya, biz kolaylýkla ölenin hatalarýný affederiz. Ama zaman geçiyor ve dünya deðiþiyor, kimse artýk ölenin günahlarýyla gittiði yerde hesap vereceðini düþünmüyor. Kan baðýmýz olmayan herkese karþý daha acýmasýz olduðumuz günlerdeyiz, artýk hiçbirimiz kardeþ deðiliz.

Kan baðýnýn anlamýnýn deðiþtiði, insanlarýn din, dil, ýrk olarak ayrýldýðý günlerin geride kaldýðýný ve artýk büyüdüðümüzü düþünürken 2007 herkes için çocuklaþma dönemi olarak baþladý benim için. Çocukluðun verdiði acýmasýzlýk sardý her yanýmýzý, biraz þýmarýk, biraz showcu, biraz ne dediðimizi bilmez haldeyiz sanki. Bir gruba ait olamadýðýmýz için hýrçýn, haksýzlýða uðramýþ herkes gibi kýrgýnýz ve sýrf bu nedenle intikam istiyoruz. Ýntikam hýrsýmýz öylesine büyük ki en önem verdiðimiz deðerleri bile bu intikama alet etmekten kaçýnmýyoruz. Ama atalarýmýzýn da dediði gibi keskin sirke küpüne zarar, biz attýðýmýz her adýmdan, pek çok milletten daha bilinçli olmasý gerekenler olarak bunu unutuyoruz. Söylediðimiz her þeyin aleyhimizde delil olduðu bir dünyada, yeni yetme starlar gibi davranýyor ve parlamaya aday yýldýzýmýzý kendi ellerimizle söndürüyoruz. Sesimiz, fiziðimiz, alt yapýmýz tam olduðu halde çömezliðimiz yüzünden bu geçmiþi olmayan ve arkadan torpille desteklenmiþ, hantal þarkýcýlarýn arasýnda harcanýp gidiyoruz. Artýk idealleri kalmamýþ bir dünyada, deðerlerimizle ayakta duracakken, onlar gibi deðersiz, köksüz, sýradan davranýyoruz.

Aslýnda her birimizin bir zamanlar, birilerinin kölesi olduðumuzu, bugün kendimizin efendisi olabileceðimizi, biz izin vermezsek kimsenin bizden bu özgürlüðü alamayacaðýný unutuyoruz. Efendilerle yaþamanýn ne zor olduðunu unutuyor ve kendi ellerimizle efendiler yaratýyoruz. Çarkýn içinde, dokunulmadan yaþamanýn kolay olduðuna inandýrýlýyor, buna kanýyor ve susuyoruz. Çünkü korumaya çalýþtýðýmýzý iddia ettiðimiz sevdiklerimiz olduðunu söylüyoruz. Ve bizim korkularýmýz, kaygýlarýmýz, baþkalarý için her istediklerini yapacaklarý bir platform oluþturuyor.

Biz yüzyýllardýr Mesihler, kurtarýcýlar bekleyen bir milletiz. Bizi hep birileri geldi kurtardý, önderlik etti. Ama 2007 baþka olacak, artýk kimse bizi kurtarmayacak ve biz olmayý unuttuðumuz her dakika onlar büyüyecekler. Biz olmadýðýmýz, yaþadýðýmýz topraðý hep birlikte sahiplenmediðimiz, rýzkýmýzý saðladýðýmýz bir avuç topraðý paylaþmadýðýmýz, yan komþumuzu sevmediðimiz, baþka bir kökenden gelen ama birlikte büyüdüðümüz insanlara sýrt çevirdiðimiz, düðünlerimizi, sünnetlerimizi farklý adlarla yaptýðýmýz için birbirimize düþman olduðumuz her an, onlar büyüyecekler. Biz ufalacaðýz.

Ben bir Süryani, bir Kürt, bir Çerkez, bir Dadaþ kýzý ile büyüdüm. Büyüdüðümde yanýmda kalan en yakýn dostlarýma sýrtýmý, birileri istiyor diye, çevirmeyeceðim. Farklý kitaplara inandýðýmýz için, özünde ayný deðerlere inanmadýðýmýzý iddia etmeyeceðim. Ölenlerin arkasýndan konuþmayacaðým. Bir insanýn yaþama þansýný elinden alan birisine “vatansever” demeyeceðim. Ben bir gün çocuðum olduðunda ona insanlarý sevmeyi öðreteceðim, ýrklarý ve dinleri deðil. Ben çocuðuma “ ÝNSAN” olmayý öðreteceðim. Ve kimse inanmasa da ona hepimizin kardeþ olduðunu öðreteceðim.