Nefes alýp vermek gibi rutine baðlamýþtý hayatý, yaþamak için, her gün ayný þeyleri yapmayý gayet doðal, aksinin ise yaþamla baðdaþmadýðý kanaatindeydi. Bu kanaatin huzuru ile balkona çýktý elindeki çayla.
Gün yeni doðuyordu, yeni demlenmekte olan bir çay gibi hava kýzýldý. Taze günden bir yudum çekti, hayatýn kendisine bir dudak payý býrakmamýþ olmasýna kýzdý. Ýçeri girdi. Hem üþümüþtü de, dolaptan kahverengi örgü ceketini aldý. Ekmeðinin üzerine tereyaðý sürüp çam balý ile tatlandýrdý. Çayýna baktý tatsýzdý. Oldum olasý çay yapmayý beceremem, lanet olasý rutinlerimden biriside bu olsa gerek dedi,
Sonra gözü açýk olan balkon kapýsýna takýldý. Rüzgârýn etkisi ile perde odanýn içinde bir peri edasý ile uçuþuyordu. O an kendini her gün ayný þeyleri yapan bir kalas gibi hissetti. Ve bu perde perisinin kendisine hayat verdiðini, sahte bir pinokyoydu artýk. Bu pinokyo hali ile kendi kendine þöyle dedi;
Madem Pinokyoyum o halde yalan söylersem burnum uzar, bu yüzden artýk ne kendimi ne de baþkalarýný kandýramam. O yüzden doðruyu söyleyeceðim.
Bu bir birinin aynýsý hayattan çok sýkýldým. Artýk ayný filmi tekrar, tekrar izlemek istemiyorum. Çünkü her günün sonunu biliyorum. UYKU.
Yo buna daha fazla devam edemem dedi. Tam ve kesin bir uykuya karar verdi. Tekrar uyanýp tekrar uyumasý gerekmeyen bir uykuya,
Eline bir kâðýt kalem aldý,
“Ölümümden kendinizi sorumlu falan tutmayýn, çünkü hiç birinize uðruna ölecek kadar çok deðer vermiyorum. Hatta hiç birinizi yaþama sebebim olacak kadar da sevmiyorum. En kötüsü ben sizin kadar aptal olamýyorum. Bir þeyi anlamak için, yüz defa ayný þeyi yapmam gerekmiyor.
Hayat eðer bir okulsa, 20 bin iþ günü ayný iþ yerine gidip gelip, ayný þeyleri yaparak yeni þeyler öðreneceðime inanmanýn bir alemi yok. Ben artýk sýkýldým. Sizin aksinize benim zamaným deðerli, mümkün olan en kýsa sürede ölüp, ne yapmam gerekiyorsa onu yapmak istiyorum. Bu dünyada daha fazla zaman kaybetmek istemiyorum. Çünkü orada mantýklý bir iþin, beni beklediðinden eminim. Eðer yanýlýyorsam orada da böyle bir þey yoksa oradan da ölür, baþka bir yer bulurum.
Hadi eyvallah ben gidiyorum. Size can sýkýcý hayatýnýzda baþarýlar dilerim”

Yazdý ve koþarak, balkondan aþaðý atladý.
Evi on üçüncü kattaydý. Önce yukarý doðru atlamasýnýn etkisiyle biraz yukarý doðru çýktý. Sonra ulaþabileceði son yüksekliðe ulaþýp düþmeye baþladý.
Bu düþüþ süreci hiç planlamadýðý bir þekilde, hýzlandýrýrmýþ bir ömür gibi devam ediyordu.
Zaten yaþam dediði þey neydi ki, þuandan ölümüne geçecek zaman dilimi,
Ölümü birkaç saniye öteye koyduðu için, yaþam dediði þeyde bu bir iki saniyeye sýðacaktý. Yani bir tür hayatýn yoðunlaþtýrýrmýþ hali.
Mmm, bu nasýl tarif edilir ki?
Hele bir de tarif etmeye çalýþtýðým þeyi düþmemiþ birine anlatmamaya çalýþýyorsam.
Yapamam,
O yüzden en iyisi siz kendi düþünüzü kendiniz yaþayýn, aðýr, aðýr. Kendinizi þuandan ölüme kadar, yani yere çakýlana kadar geçecek sürenin, oldukça heyecan verici olacaðýna inandýrýn. Çünkü ben öyle yaptým. Kendimi boþluða býraktýðýmda, çok heyecanlanacaðýmý, çok mutlu olacaðýmý, kýsada olsa çok iyi vakit geçireceðimi, düþündüm. Balkondaki son anýmda, harikulade ve tüm insanlarýnkinden farklý, sýra dýþý ayrýca, ayrýcalýklý bir ömrün beni beklediði kanaatindeydim.
Oysa hiç biri olmadý.
Bir birinin aynýsý birkaç saniyenin ardýndan, yere çakýldým.
Ve öldüm.
Sizler gibi,
Sadece daha hýzlý.