KAYIP ADA

Bir gün büyüdüðümü anladým ve bir ada kurdum kendim için masmavi derin sular ortasýnda yeþilliðiyle gözleri çivi yapýp kendine çakan,küçük-þirin bir adaydý yüreðimde ve benliðimde canlanan nadide varlýk…Bir çok kez gittim geldim bu adaya,her yalnýzlýðýmda kaçtým ama yalnýzlýk kendimi keþfetmeme mani…Ne zaman ki birini tanýdým ada dostluðu adýna ve (onda kendimde görmek istediklerimi gördüm iþte) ondan sonra baþladý adanýn en güzel yolculuðu…O geldi ve ýssýzlýðýn kol gezdiði diyarda yanýma yandaþ oldu.

Öðle güneþinin kavurucu sýcaklýðýnda kýzgýn kumlar üzerine kelimeleri inci yapýp dizdi bir gün ve okudu benim adýmýn göklerine…Sonralarý þiir benim ekmeðim-suyum oldu.

Kelimelerle oynamayý sevdirdi bana,adanýn en uzun saatlerinde oyuncaðýmýz oldu kýzgýn kum üzerine yazýlan kelimeler ve harfler…Harfler,onlar en kutsal duygulara giydirilen elbiseler…

Geceyi aydýnlatan ay ýþýðýnýn altýnda birbirini öpmek için yarýþ tutan göz kapaklarýmdan habersizce sordu o kahverenginin en doyumsuz iki çifti. “En çok neyi seversin?”
-     Çikolata,þeker ve balýðý da eklemeyi unutmadým.Böyle bir sohbet edasýnda neden sonra yenik düþtü bu beden bilmiyorum ama güzel bir rüya aleminden geçip sabahýn seherinde hafif soðuk havanýnda etkisiyle yeni güne hürmetle baþladýk…

Etrafta göz gezdiriyor fakat o kahverenginin en doyumsuz iki çiftini göremiyordum.Uzak bir noktadan gelen sese doðru hareketlendim ve benim için her þeye deðer bir tabloydu sergilenen.
Balýklardan hazýrlanmýþ güzel bir kahvaltý sofrasý ve o kahverenginin en doyumsuz iki çifti bana deðer verdiðin kiþiye deðerli olduðunu hissettirmenin ne kadar da önemli olduðunu idrak etmeme ve benimde çevremdekilere onlarý hoþnut edebilecek davranýþlar sergilemem gerektiði düþüncesine sahip olmama vesile oldu.

Bu hoþ sürprizli kahvaltýnýn ardýndan küçük bir geziye çýkmýþtýk.Bize eþlik eden yaðmur oldu.Adada yakalandýðýmýz ilk yaðmurda büyükçe yapraklardan þemsiye yapýp ýslanmama adýna çabasý benimde biri adýna çaba göstermeyi öðrenme dersimin ilk konusu oldu.
Kaldýðý kulübenin yakýnlarýnda olduðumuzu belirterek misafirliði teklif etti ve gece yarýsýna doðru kapýyý çekip süzüldü sifiri karanlýkta…
Ýþte bir öðrenilesi ders daha veriyordu bana.Güven,itimat dersi…
Hayatta ilk defa gördüðüm bir insana güvenmeyi fýsýldýyordu yüreðime.Bende güvenmeliydim ve güvenecektim,hesapsýz-sorgusuzca…

Her gün güneþ tüm güzelliði ile gök yüzünde ýþýrken, O da akreple yelkovanýn hasret ateþlerinin söndüðü bir saatte denizle buluþur ve derlediði çakýl taþlarýný bir bir denize sallar,onlarýn suya verdiði þekli izler-dalar dalar giderdi.
Bilmezdi attýðý çakýl taþlarý bir koy inþa ediyordu denizin baðrýn da…

Ve amansýz bir ayrýlýk rüzgarý esti.Ardýndan havayý ince bir sis,hüzün örtüsü kapladý…

Sevgi,aþk,umut,dünya,hayat bütün güzellikler anlam buldu.Onda bulduðum kendimde görmek istediklerim ve kendimde yaþayacaklarýmdý,aþk da zaten bu deðil midir???