Karanlýk kendi içinde ilerlerken
Hep karanlýða karýþýr.
Yetmez kollarýn sarmaya sevdiðini
Ararsýn boþuna aydýnlýðý
Bir yaprak hýþýrtýsý gibi
Rüzgârýnda dallarýn…

Gece kara
Gözler kara
Uyku kapkara

Kaçsan gitsen buralardan
Bu dipsiz derin kuyulardan
Siler bellekleri gece
Anlamsýz kývrýmlarýnda hayatýn
Ama inadýna meyve verir aðaç

Sen yüreksizliðine aðla
Akýt gözyaþlarýný
Yalancý düþlerin kuyusuna
Karanlýða…
(Ýstanbul, 20. 01. 2007)

Arþipel mavisi dolmuþtu odaya.
Kadýn dönüp yanýnda yatan adama baktý. Sol elini alnýna koymuþ uyumaya çalýþýyordu Adam. Gülümsedi Kadýn. Hava çok sýcaktý.
Kadýn döndü ve gözlerini kapattý.
Bodrum kumaþý perdelerden süzülen ýþýðýn rengindeki yastýk kýlýfýna gömdü yüzünü. Bir müzik doldu odaya. Bir nefesli çalgýnýn içe iþleyen naðmeleri, derin bir hüzün ve daðlarý getirdi odanýn içine. Bodrum kumaþý perdelerden süzülen ýþýðýn renginde bir yer belirdi gözünün önünde. ‘Tanýmadýðým bir yer…’ diye düþündü. Küçücük bir çocuk belirdi. Siyah saçlý, kara gözlü, küçücük bir çocuk. Çýplak. Üzerinde sadece bir don vardý. Koþtu çocuk minicik adýmlarla. Belli ki yaramazýn teki. Dereye girmeye koþmaktaydý hiçbir þeye aldýrmadan.
Müzik durdu. Çok kýsa bir sessizlikten sonra bir ud sesi duyuldu, sonra kanun girdi parçaya neþeyle. Güzel bir kadýn sesi doldurdu odayý:

Meltem olurum hafif, eþsiz
Daðlardan inerim, kapýnda otururum
Sevginden yanmýþ þövalye gibi
Kýlýcýmý koyarým baðýnýn kapýsýna

Ve sana bekçilik ederim gece gündüz
Yeter ki tez baða gel yar can
Bakýp sana hasret gidereyim
Sevginden sarhoþ öleyim kapýnda

Ýlkbahara döneyim, baðýna gireyim
Bülbül gibi sarýlayým gölüne
Binlerce oyunla yar, senin þahininim
Kapýna gelmiþim boyuna kurban

Müzik bozkýrlarýn ortasýndan kanunun naðmeleriyle odasýna geri getirdi Kadýný. Kadýn gülümsedi ve tekrar gözlerini kapattý, gene o çocuðu gördü. Koþuyordu çocuk, ayaðýnda donuyla, minicik adýmlarýyla, güneþten kamaþmýþ gözlerini kýsmýþ. Dereye gelince sulara dalmaya hazýrlandý.

Adamýn dirsek temasýyla uyuklamasý son buldu. Dirsek bir daha geldi ayný yerine Kadýnýn bu sefer bilinçli, hesaplý olarak. Adam kolunu uzatýp sarýldý Kadýna. Kadýn gülümsedi ve Adamýn kolunun üzerine yattý. Adam sol elini alnýna götürdü, uyumaya çalýþýr gibiydi. Kadýn sýrt üstü yattýðý yerden Adamýn yüzünü incelemeye baþladý.

Ýlk tanýþtýklarý gün geldi Kadýnýn aklýna. Gülümsedi. Gittikleri lokantadaki o minicik kýz geldi aklýna, hani çiklet satan. Daha fazla gülümsedi. Asansörde kaldýklarý an geldi aklýna. Daha fazla gülümseyemeyecekti. Ýçini garip bir duygu doldurmuþtu. Adama sevgiyle sarýldý. Gözlerini kapattý. Kokusunu içine çekti. Bu kokuya sýcaðýn ve odanýn kokusu da karýþtý. Çok güzel bir parfümün uyandýrdýðý o gizli hazzý duydu.

‘Biliyor musun’ demiþti Kadýn Adama, ‘bana her sene 17 Nisan’da çok özel bir hediye gelir.’ ‘Sana mý?’ diye sordu Adam biraz þaþkýn. ‘Evet, bana’ dedi Kadýn. ‘Ama senin doðum günün 17 Nisan’da deðil ki, ne hediyesi bu?’ diye sordu Adam. ’17 Nisan Halikarnas Balýkçýsý’nýn doðum günü. Bana her sene kendi doðum gününde çok özel bir sürpriz yapar. Kendi doðum günümde alsam ondan olduðunu anlamam ki. Ben de her sene hiç aksatmadan 17 Nisan’da ona bir mektup yazarým. Ama bu sene yazamadým…’ dedi Kadýn. ‘Gecikmiþ bir mektup yaz sen de o halde’ dedi Adam Kadýna. Gülümsedi Kadýn. ‘Ama biliyor musun, bu sene verdiði hediye þu ana kadar aldýklarýmýn içinde en güzeliydi’ dedi Kadýn. Adam dudaklarýnda muzip bir gülümsemeyle sordu: ‘Neydi bu seneki hediye?’ Bal gibi biliyordu gelecek cevabý, ama gene de sormuþtu iþte. Kadýnýn yüzü aydýnlandý: ‘Sen’ dedi Adama, ‘Sen… Seninle o gün tanýþtýk. Ýþte o gün yazmam gereken mektubu yazamadým. Neden bilemiyorum…’

Birden Kadýnýn aklýna asansörde kaldýklarý gün geldi. Ýçini garip bir heyecan kapladý. ‘Þu asansörde bir kalýrsak þimdi’ diye içinden geçirmiþti o gün. Korkmuþtu asansörün iniþinden. Devamlý bozulan bir asansördü. Bir an için, aslýnda hiç de fena olmayacaðýný, belki çok da romantik bile olabileceðini düþünüp: ‘Keþke kalsak’ demiþti kendi kendine. Adam yorgundu. Bir randevusuna gitmek zorundaydý, Kadýn da eve gidiyordu. Beraber çýkmýþlardý binadan. Adam asansörün duvarlarýndan birine baþýný yaslamýþ Kadýna bakýyordu. Yorgundu gerçekten. ‘Keþke kalsak’ diye içinden geçirdiði an, asansör garip bir gürültüyle durdu katlardan birinde. Düþünüyordu Kadýn, Adamýn sükûneti çok hoþuna gitmiþti. Hiç heyecanlanmadý, sevindiðini de belli etmemeye çalýþtý fazla. Cep telefonunu kim bulduysa iyi etmiþti, hep kötü anlarda gerekiyordu iþte. Hemen telefon ettiler, þükür ki binada birileri vardý. Ýnsanlar haberdar edildi. Onlar canla baþla asansörde kalan bu insanlarý kurtarmaya çalýþýrken, Adam Kadýnýn beline doladý kolunu ve kendine çekip öpmeye baþladý. ‘Ol dedim oldu’ geldi birden aklýna Kadýnýn ve asansör belli bir kata indirilip mi çýkartýlýp mý, orasýný hatýrlamýyordu artýk Kadýn, kapýsý açýlana kadar o anlarýn tadýný çýkartmaya baktý.

‘Yazamadým mektubu bu sene’ diye tekrarladý Kadýn, yüzünde Adamýnkine benzeyen bir gülümseme ile. Kendine doðru çekti Adam Kadýný. Yorgundu Adam, çok yorgun. Kadýnýn kafasýný göðsüne bastýrdý her zaman yaptýðý gibi ve Kadýn her zaman olduðu gibi nefes alamayacak duruma geldi ve o an gene o küçük çocuk belirdi karþýsýnda. Durdu çocuk. Ayaðýnda bir don vardý. Küçücük ellerini yumruk yapmýþ, gözlerini kýsmýþtý. Aðzý gülümser gibi gerilmiþti. Güneþten mi kýsmýþtý gözlerini çocuk, yoksa gülümsüyor muydu Kadýna? Sonra koþmaya baþladý gene her sefer olduðu gibi. Minicik adýmlarla, ama oldukça hýzlý. Dereye gelince durdu.


Kapý çaldý. Kadýn koþup açtý kapýyý. Adam kapýda duruyordu. Kadýnýn suratýna bakmadan eþikten içeri bir adým attý. Gülümsedi. Kadýna sarýldý. Sýmsýký… Kadýn ne kadar özlemiþ olduðunu düþündü Adamý. Adam Kadýnýn dudaklarýný kapattý dudaklarýyla. Nefes alamayacak hale gelene kadar kaldý dudaklarý Kadýnýn dudaklarýnda. Sanki kenetlenmiþlerdi. Sanki tek vücutlardý. Sanki aslýnda bu iki beden tekti de, birbirinden kopmuþ, þimdi de tekrar birleþmiþ, öylece kalmýþlardý. Sanki zaman durmuþtu. Olmayan zaman…

Sýcak, çok sýcaktý. Kadýn kara bir gözlük takmýþtý. Baþýnda siyah dantel bir þal vardý yüzünün neredeyse yarýsýndan fazlasýný örten. Üzerinde de siyah bir etek ve ince bir süveter. Garip garip etrafýna baktý. Sýcaðý gördü ve bir de sarý rengi. Sanki çöl gibi bir yerdi. Birden bir kalabalýk fark etti. Herkes sessizce yürüyordu. Kalabalýk yaklaþtý. Kadýnlý erkekli bir kalabalýk. Bir yerden geliyor ve bir yere doðru gidiyorlardý. Kimse konuþmuyordu. Merak etti Kadýn ve biraz daha dikkatli baktý. Herkes sessizdi ve hatta üzgün. Yanlarýna doðru gitti. Adýmlarý hýzlandý. Ýnsanlarýn yanýndan geçiyordu ama sanki insanlar onu görmüyorlardý. Demek o kadar üzgündüler ki, duymuyor hatta görmüyorlardý onu. Ýnsanlarýn kollarýna dokunarak onlara nereye gittiklerini sormaya baþladý teker teker. Ama kimse ona cevap vermiyordu. Dikkatle yüzlerine bakmaya baþladý ve inanamadý. Tanýdýðý yüzlerdi. Bu yürüyen grubun yanýnda koþar adýmlarla öne doðru gitmeye baþladý, her gördüðü yüzü tanýyor ya da tanýdýðýný sanýyordu. Kimilerini çok iyi hatýrlýyor, kimilerini ise hayal meyal. Bazýlarýný bir yerlerden hatýrlar gibi oluyordu. Hepsinde bir hüzün ve suskunluk, sessizlik vardý. Bayaðý önlere doðru insanlarýn arasýnda Adamý görünce rahatladý. O, Kadýný nasýl olsa fark eder ve ne olduðunu söyleyebilirdi. Ýnsanlarý yararak Adamýn olduðu yere doðru yaklaþtý. Adama doðru bir hamle yaparak koluna yapýþtý ve kuvvetle sarstý. Adam hiç oralý olmadý. 'Hey ne oluyor, baksana bana... Benim, ben!' dedi usulca Adama. Adam kýpýrdamadý bile, sadece yürümeye devam etti. Duymamýþ, hatta görmemiþti bile Kadýný. ‘Bu ne biçim bir oyun?’ diye düþündü Kadýn. ‘Rüya mý görüyorum, yoksa deliriyor muyum?’ dedi. Tekrar sarstý Adamý. ‘Lütfen cevap ver bana… Ne oluyor burada? Nereye gidiyorsunuz hepiniz?’ Ama cevap gelmedi. Adam boynunu bükmüþ yavaþ yavaþ yürüyordu ve üzüntü vardý yüzünde. Adamýn önüne geçerek yüzünü ona dönüp bileklerine yapýþtý ve geri geri yürümeye baþladý. Bir yandan da baðýrýyordu. ‘Ne oluyor burada? Baksana bana lütfen. Benim, ben… Hey, size söylüyorum, hepinize, baksanýza bana. Ne oluyor size?’ Birden herkesin yüzündeki hüznü fark etti. ‘Niye herkes böyle sessiz ve üzgün?’ diye haykýrdý. Adamýn hüzünle kaplý yüzüne yalvarýr gibi baktý. Adamýn kollarýný yavaþça býraktý, sendeledi ve dizlerinin üzerine çöktü. Adam yürümeye devam etti. Kalabalýk yürümeye devam etti. Yüzlerini tanýdýðý, tanýmadýðý insanlarýn bacaklarý geçiyordu yanýndan. Yavaþ yavaþ uzaklaþtýlar. Kadýn baþýný öne eðdi, topraðýn sarý rengi ve sýcakla baþ baþa kaldý.

Kadýnýn kafasý Bodrum kumaþý perdelerden sýzan ýþýðýn rengindeki yastýða gömüldü.

Küçük çocuk yumruklarýný sýkmýþ, gözleri güneþten kamaþmýþ duruyordu. Yavaþça gözlerini açtý, simsiyah gözleriyle Kadýna gülümsedi ve arkasýný dönüp koþarak uzaklaþtý.

Kadýn müziði duydu… Þarkýnýn sonuna eþlik etti hafif sesle:

Bakýp sana hasret gidereyim
Sevginden sarhoþ öleyim kapýnda…