Anlatýp durduk!..

BURAK DOÐAN
Dedelerimiz, babalarýmýz, amcalarýmýz yýllardýr bizlere hep gerçekleþtiremedikleri hayallerini anlattýp durdular. 78’li abilerimiz çektikleri acýlarý, 88’liler yükselen deðerleri anlatýrken, 98’lilerin ise gelecekte çocuklarýna anlatacaklarý “televole” kývamýnda günleri olacak... Onlarýn ne hoyratça tükettikleri hayalleri, ne ellerini yüzlerini kana buladýklarý mücadeleleri, ne de her þeyi göze alýp ulaþmaya çalýþtýklarý para ya da kariyer hesaplarý var. Onlar sadece haberciler. Kendilerinin takipçisi bir kuþaðýn habercisi... Kral TV önünde yemek yemiþ, uykuya dalmýþ, bir kuþaðýn habercisi...
98’lilere “aptallar” deyip kendilerinden sonra gelecek kuþaða hakaret etmiþ olmayalým. Henüz hala düþünebiliyorlar. Ancak, ellerinde kumanda aletleri ile 'aptallýða' hýzlý adýmlarla koþan bir kuþaðý da ne yazýk ki temsil ediyorlar.
Bir çoðu büyüdüðünde en güzel, en popüler olaný yakalamaya çalýþýyor. Bir de 'en'leri var... Her ne ise o “en”, iþte ondan olmak istiyorlar.
Ne ekonomik kriz, ne hangi bankanýn kurtarýlmak istendiði, ne de Salkým Hanýmýn naneleri... Bir elleri uzaktan kumanda da , bir elleri aðýzlarýnda, umurlarýnda mý dünya? Onlar sadece eðlenmek, daha çok eðlenmek, daha da çok eðlenmek istiyorlar... Bu yüzden kendilerine idol olarak Tarkan’ý seçiyorlar. Arsýz þarký sözlerini bir kaç gün içinde böyle ezberleyebiliyorlar.
Onlar doktor , mühendis ya da pilot olmak istemiyor. Hatta artýk 'adam' olmam bile istemiyorlar. Onlar, Tolk Þov’cular. Konuk ya da sunucu hayalleri ile uykuya dalýyorlar. Rüyalarýnda ya popçu ya da futbolcular... Tolk Þovlarýnýn hem sunucusu hem konuklarýlar...
Nasýl biz abilerimizi , abilerimiz de kendi abilerini örnek almýþlarsa onlarda bizleri örnek alýyorlar. Belki bu yüzden kendilerini izleyen bir sonraki kuþaða ileride pek de saygýyla anýlmayacak bir miras býrakýyorlar.
Bu arada üzerinde yaþadýðýmýz verimli topraklar hiç de hak etmediði kayýp kuþaklarla yaþamaya alýþýyor. Tek partili cumhuriyetten , demokrasiye geçmeyi baþarabilen ancak hala nasýl bir hayat yaþamak istediðine karar veremeyen basiretsiz kuþaklara ev sahipliði yapýyor. Bu topraklar farkýnda olmasak da yüzyýllarca kopya çekmeyi, örnek almaya... Taklit etmeyi, yeni bir kiþilik oluþturmaya tercih eden kuþaklardan utanç duyuyor.
Eskiden feodal toprak aðalarý vardý, insanlara nasýl yaþanacaðýný gösteren. Þimdi basýn patronlarý, meclis aðalarý, politika cambazlarý var. Eskiden diktatörler bizi güderdi þimdi “kimileri” politikacýlara bile gerek duymuyorlar. Her seferinde gütme þekillerini insanlara farklý paketlerin içinde sunuyorlar, ortaya çok farklý seçenekler atýyormuþ gibi gözüküyorlar... Oysa sonuçta tüm kuþaklarý ayýrt etmeksizin ayný kabýn içinde boðuyorlar. Ne bizden öncekiler uyanabildi bu duruma , ne bizler , ne de bizden sonrakiler.
Geçen yýllar içinde ne yeni politikalar üretilebildi, ne de son 35 yýldýr yeni bir lider adayý çýkartýldý. Hadi diyelim 68’liler Che’yi örnek aldÝlar, 78’liler de Deniz’leri... Ve diyelim biz istesek de istemesek de Özal’lý yýllarda büyüdük. Peki bu kuþak kendine Tarkan dýþýnda kimi idol olarak belirleyecek.? Ýbrahim Tatlýses'i mi yoksa.. Tercih haklarý var mý zannediyorsunuz? Biz edebildik mi ki onlar edebilecekler? Biz hayatýn karþýsýnda ne kadar çaresizsek onlar da o kadar çaresizler...
Düþlerin , eylemlerin, sözlerin anlamýný yitirdiði günümüzün Türkiye’sinde bu yeni gelen kuþak kendine neyi örnek alacak, neyi tercih edecek? Hamasi laflar, boþ nutuklar, iðneleyici güzel cümleler hayal kurmaya yetmiyor. Televizyon çocuklarýnýn yaþam alanlarýný, önünde büyüdükleri ve kalan hayatlarýný da önünde tüketecekleri beyaz cam belirliyor.
Þu içinde yaþadýðýmýz hayatýn standardýný da bu yüzden en iyi televoleler özetliyor. Yaþadýðýmýz seviyesizliði, inadýna gözümüze sokuyorlar. Bir deðil iki deðil hep birden “iþte siz busunuz, bunu seviyorsunuz, bunu istiyorsunuz...” diyorlar. Ýþin trajik yaný her seferinde de haklý çýkýyorlar. Biliyor musunuz, her Pazartesi en çok ayný þeyleri söyleyen bu televoleler seyrediliyorlar.
Televizyonun karþýsýndakilerin yaþadýklarý hayatlar ancak bu kadarýný hak ediyor. Pek çok aile yaþadýklarý acýlarý kara bir gölge gibi kuþaktan kuþaða üzerlerinde taþýyor. Cahillik, sefalet ve yalnýzlýk ýrsi bir hastalýk gibi soyadlarýnýn ardýna saklanýyor. Ve yýlbaþý çekiliþlerinde içlerinden yalnýzca bir kiþiye büyük ikramiye isabet edebiliyor. Geriye kalan milyonlarca kiþiye ayný talihsiz hayata boyun eðmek düþüyor. Kayýp kuþaklara ise amorti tesellisi ya bu hayatýn anlamýný biraz fazla yüceltmek ya da sefilliði kabullenmeyi erdem saymak düþüyor.
Oysa bu dünyanýn adaleti “kader” kavramýnýn sýnýrlarýný zorluyor. Zengin doðan daha zengin ölüyor. Fakir doðan iyice sürünüyor. Kiminin afedersiniz it gibi çalýþýp bir ayda kazandýðýný, kimi bir akþam yemeði sonrasýnda masaya bahþiþ olarak býrakýyor. Kimse de “ne oluyor?” demiyor, bu farkýn sonunun nereye varacaðýný düþünmüyor, düþünse bile dile getiremiyor. Dile getirse de harekete geçmiyor. Kanallar deðiþiyor konular deðiþmiyor. TELEVOLE gibi... Kuþaklar deðiþiyor, kurallar deðiþmiyor...
Bu topraklarda çaresizlik,alýnlarýmýza yazýlý bir kader çizgisi gibi duruyor.
Hadi geçelim uluslararasÝ iliþkileri, jeopolitik geliþmeleri ya da sosyo - ekonomik dengeleri, o kadar çaresiz kuþaklarýn mirasý ile baþbaþayýz ki kendi etrafýmýzdaki çemberi bile aþamýyoruz. Ayný yoz , sýkýcý iliþkileri renkli bir hayat olarak görmekten kendimizi alamýyoruz. Kaçýmýz istediði okula gidebiliyor, istediði bölümü seçebiliyor , kaçýmýz beðenmediði iþi deðiþtirebiliyor. Biz “kaç ortalý defterler” kullanacaðý önceden belirlenmiþ bir kuþaðýz. Müfredat programýný harfiyen takip eden , devamsýzlýk yapmayan, okuldan (þayet varsa) atýlmayý bile baþaramayan disiplin kurulu cezalýlarýyýz.
Meltemlerin ardýndan gelen karayeller bizim masum yüzlerimizi yeterince buza kesiyor. Her kuþak kurulamayan düþlerinin, yapýlamayan tercihlerin altýnda kalan kendi enkazýyla avunuyor.
Görülenler bundan sonra görüleceklerin habercisi.
Savulun!
Yeni bir kuþak ; Televizyon kuþaðý azzz sonraaaa geliyor.