Hayat bana ne verdi acaba?... Diye düþündüm günlerce... O kadar karýþýk bir hal içindeydim ki anlatamam... Geçmiþime dönmeye çalýþtýkça, içimde birþeyler acýmaya ve kanamaya baþladý birden...Tuhaf bir hesaplaþmaydý beni bekleyen sanki, ama tam olarak neler anýmsayacaðýmý ben de bilemiyordum, tarifi yoktu iþte...

Çocukluðumdan baþlamak istedim hayatýma... O saf, temiz duygularla dolu, hesapsýz kitapsýz çocukluðum... Hatýrlýyorum da o zamanlar babam Ýstanbul’daydý... Ben abim ve annem de Ömerli’de... Babam her cuma gelir, pazar günü de dönerdi... Her geliþ bende tarifi imkansýz heyecan ve sevinç, her gidiþ te anlatýlmaz acý ve iz býrakýrdý.... Her cuma saatlerce baþýmý soðuk pencere camýna dayar ve babamýn bahçe merdivenlerinden çýkmasýný beklerdim... Ýçim her cuma kýpýr kýpýr, her pazar da kýrgýn olurdu...

Babam her geldiðinde 4 tane video kaset getirirdi, o zamanlar Ömerli’de sadece bizim evde video vardý ve gelen kasetler de o zamanlara ait meþhur “Hanedan” dizisine aitti... 2 kaset cumartesi, diðer 2 si de pazar izlenirdi... Benim izleme yerim babamýn sýmsýcak göðsüydü... “Hanedan” izlenmeye baþlamadan önce bir koþu "Sezai" bakkala gidilir ve paket paket pizza kraker alýnýrdý, yanýna da buz gibi gazoz.... Ne büyük keyifti bizim için bir bilseniz...

O 2 kocaman gün, kýsa zaman da tüketilirdi ve gene benim için kötü gün olan pazar gelirdi... Biliyormusunuz ben pazar günlerini hala hiç ama hiç sevmem... Sanki her pazar gene ayrýlýk yaþayacaðýmdan korkarým, ürkerim...

Babam bir gidiþinde sormuþtu bana “Cuma gelirken sana ne getireyim” diye... Ben de “3 tekerlekli bisiklet” demiþtim babama.... Ve cuma gününü gene camda beklemeye baþladým ve iþte babam elinde 3 tekerlekli kýrmýzý bir bisikletle, uzaktan bana el sallýyordu... Aman Allah’ým gerçekten almýþtý babam bisikletimi, onca uzak yollardan bana bisiklet getirmiþti iþte... Hayatýmda aldýðým en özel hediyeydi o bisiklet...

Çocuk kalbimle, sokakta ne kadar çocuk varsa, tanýdýk tanýmadýk herkesi bisikletime bindiriyordum... Komþumuzun oðlu Çetin abi bile heveslenmiþti bisiklete binmek için, yaþýnýn büyüklüðüne aldýrmadan.... Ve bindikten sonra bahçede attýðý 3 turdan sonra bisikletim kýrýlmýþtý... Ama hiç aðlamadým ben... Sadece çok sevinmiþtim, kýrýlmadan önce her çocuk binebildi diye bisikletime... O kadar büyük huzur kaplamýþtý ki yüreðimi, herþeye ama herþeye deðerdi o an ki sevinç...

Bahçede oyun oynardýk abim ve diðer öðretmen çocuklarýyla... Haydar, Hüseyin, Hülya, Sibel, Emel... En çok da geceleri saklambaç oynamayý severdik, ben ebe olduðum zaman aðlardým karanlýktan korktuðum için.... “Abiiiiii abiiiiiiii ne olur çýkýn ortaya, ben korkuyorum” diye... Onlar da gülerek “sobeeeeeee” derlerdi bana... Çocukluk iþte.... Gündüzleri de her oyun sonunda mutfak camýný týklatarak annemden poðaça ya da ekmek üzeri toz þeker isterdik... Doymak nedir bilmezdik o enerjiyle... Ne tatlý, ne güzel gelirdi o toz þekerli ekmek bana...

Hiç unutmam birgün bahçede otururken, tüm vücuduma karýncalar saldýrmýþtý, aðlaya aðlaya eve gitmiþtim... Annem hemen banyoya sokmuþtu beni, caným çok yanýyor ayný zaman da da kaþýnýyordu... Ne zaman karýnca görsem huylanýr ve kaþýnýrým...

Günler böyle geçti ve biz Ýstanbul’a evimize taþýndýk... Annemle beraber balkonda aðlýyorduk, neden buraya geldik diye... O zamanlar nereden bilebilirdim ki, en iyi arkadaþýmýn bu þehirde beni beklediðini...

Orta 3 e gidecektim Ýstanbul’ a geldiðimizde... Ev okula çok yakýndý, annemin öðretmenlik yapacaðý okulla, evin arasýnda kalýyordu benim okulum... Gülbahar’ý ilk o zaman görmüþtüm, ayný sýnýfa düþmüþtük.... Saçlarý 2 yandan örgülüydü, çok ama çok þekerdi ve nedense içim de garip bir þekilde onunla tanýþma isteði vardý... Ve tanýþtýktan sonra da, ayrýlamaz olmuþtuk...

Lise de okullarýmýz ayrýldý... Ben meslek lisesine baþladým, o düz liseye devam etti ... Ama yürekler hiçbir zaman ayrýlmadý... Hayatýmýn en doðru kararýydý onunla tanýþmak ve arkadaþ olmak... Her þeyi onunla beraber yaþadýk ve paylaþtýk... Ýlk sevgililer, hüzünler, sevinçler, heyecanlar, kalp çarpmalarý ve ilk gözyaþlarý...

O kadar çok þey yaþadýk ve paylaþtýk ki, kýsacýk hayata çok þey sýðdýrdýk biz onunla... 98' de annemi kaybettiðim de, arkadaþlarýmýn arasýnda acýmý en iyi anlayan ve paylaþan oydu biliyorum... Çünkü içimi ve yüreðimi gerçek anlamda okuyabilen tek arkadaþým oydu...

Annemden sonra hayat bana çok boþ gelmiþti, ilk zamanlar bir rüya gördüðümü sanmýþtým... Annemi topraða verdiðimiz ilk gece rüyamda gördüm annemi... Yüksek bir yere çýkmýþ, üzerinde beyaz ince bir elbise vardý... Saçlarý uçuþuyordu ve gülerek bana el sallýyordu...

Birden yataðýmdan fýrladým ve “Demek ki rüyaymýþ, annem yaþýyor” diye annemin odasýna koþtum gece yarýsý ama babam aðlayarak annemin yastýðýný okþuyor, , onunla konuþuyor ve dertleþiyordu... Ýþte o an ben de film koptu, demek ki gerçekten annem ölmüþtü... Ben annesiz kalmýþtým... Bu bir yazgýydý ve sýra bizdeydi iþte...

Babamýn sofrada bize söylediði þu kelimeleri asla ama asla unutmadým ben 98’den beri... “Ne olur bana yardýmcý olun, size nasýl davranacaðýmý bilemiyorum”... Babacým benim, vefakar, çok ama çok özel babam... Bize 98’ den beri o kadar iyi davranýyorsun ve bize annemi aratmamaya çalýþýyorsun ki, senin hakkýný ne burada ne de kýyamette asla ama asla ödeyemeyiz.... Sen benim herþeyimsin... Ve ben de senin her zaman çatlak kýzýným tamam mý??? Seni çok ama çok seviyorum...

2004 yýlýn da evden uçma vakti geldi ve ben 27 kasým 2004’ de saat 13:00 de, kimi zaman sevinci, kimi zaman hüznü, kimi zaman heyecaný, kimi zaman acýyý, sabrý, derdi ve göz yaþlarýný yaþadýðým bu evden ayrýlarak, kendi yuvamý kurdum... Babamýn belime kýrmýzý kurdela baðlarken ve evden eþimle beraber çýkarken, babama söyleyecek çok þeyim vardý aslýnda ama hani derler ya, kelimeler boðazýmda düðümlendi diye... Ýþte bana da öyle oldu ve sadece “ Hakkýný helal et babacým” diyebildim...

Her zaman Gülbahar’la beraber Kadýköy’e gitmek ya da annemle- babamla ve de abimle gezmeye gitmek için indiðim evimizin merdivenlerinden bu sefer gelinlikle, içim 30 yýllýk yaþananlarla dolu olarak, her þeyi ardýmda býrakarak, beni nelerin beklediðini bilmediðim , yepyeni bir hayata adým atmak için indim...

Arkama dönüp bakmadan hýzlý adýmlarla inmiþtim merdivenleri... Arkama bakarsam, önümü göremem diye düþünmüþtüm o an... Evliliðim de 2 sene bitecek neredeyse, Allah’a çok þükür çok mutlu bir evliliðim, ve mükemmel bir eþim var...


Eski dostlarýmla ve tabii ki kan kardeþim Gülbahar’la görüþmeye devam ediyorum... Ben artýk Ýstanbul’ da oturmasam da, baþka þehir de hayatýma devam etsem de, kalbim ve yüreðim herkesle hala Ýstanbul’da... Eðer birgün bebeðim olursa, ona en güzel hediyeyi verebilmek için çaba sarf edeceðim, ayný benim gibi mutlu bir çocukluk geçirmesini saðlamaya çalýþacaðým ve en az benim kadar merhametli bir yüreðe sahip olmasýný dileyeceðim...

Birgün bir yerde, saçlarý 2 tarafýndan örülmüþ bir arkadaþ bulursa, mutlaka tanýþmasýný isteyeceðim...

Hayat bana ne mi öðretti???? Ýnsan ayýrmadan, kalp kýrmadan, insanca yaþamayý, her canlýya saygý duymayý ve her gece baþýmý yastýða koyduðum da, huzurla nefes alýp vermeyi...

Sizce bundan daha güzel birþey olabilir mi???



müge eralp kaya...