Üsküdar’ý sever misiniz? O güzelim ilçe nedense bende hep hoþ olmayan çaðrýþýmlar barýndýrýr. Kýz kulesi ve boðazýn tüm güzelliðine raðmen, sokaklarýnda ve insanlarýnda garip bir kasvet, soðukluk varmýþ gibi gelir bana. Anadolu yakasýnda yaþamama raðmen pek gidemem bu yere. Ýçim elvermez açýkçasý. Hani yýlda 2–3 kere tesadüfü uðramalarla bu tarihi ve doðal güzelliðin tadýný çýkarýrým. Kýz kulesinin karþýnda bir sigara ve çay içip gerisin geri dönerim.
Ýþte geçenlerde yine hiç kafamda olmayan nedenden dolayý Üsküdar’daydým. Eskiþehir’e giden otobüsümün kalkmasý daha iki saat varken kendimi Harem’de buldum. Gecenin on ikisinde elimde valiz dolaþtým durdum Üsküdar sahilinde. Bu gidiþler bunaltmaya baþlamýþtý artýk beni ve kafamda bir sürü belli belirsiz duygular vardý. Belki de kendimi ait hissedebileceðim bir þehir, bir yer arýyordum; soðuk bir gecede elimde valizle. Kýz kulesinin karþýnýnda güzelim Ýstanbul için bir sigara yaktým. Ýki saat sonra ayrýlacaktým bu þehirden. Saat inadýna yavaþ ilerliyordu. Ve içimde varolan bir an önce gitme isteðini tutuyordu alay edercesine. Gitmeden önce hatýrýma getirdiðim, gidiþimi kolaylaþtýran kötü anýlarý silmeye çalýþýyordu. Bu güzelliðe fazla dayanamadým. Gitmeme bir saatten biraz fazla bir zaman varken; otobüsümün hareket edeceði yere vardým. Ve valizimi yazýhaneye býraktým.
Ah otogar insanlarý sizler baþlý baþýna yazýlacak bir konusunuz. Yabancýlaþmanýn, ürkek vedalarýn, sýcak karþýlamalarýn kesiþtiði yer. Her zaman hüzünlü gelmiþtir bir yerden ayrýlmak bana. Yeni bir hayata yeni bir yerde baþlamak insana dayanýlmaz bir acý verir. Gecenin geç saatine raðmen yüzlerdeki tedirginliði ve sabýrsýz bekleyiþi gösterir buralar bize. Ama bu sýralar çok yolculuk yaptýðýmdan olsa gerek dikkat etmiyordum bu insanlara. Kendimi onlardan biri olarak görmediðim zamanlarda merakla incelerdim onlarý. Hayatlarýnýn ta içlerine bakýþlarýmla süzülür, onlarýn umutlarýndan kendime pay çýkarýrdým. Gerçekten de insanýn tüm maskesini atarak kendini ortaya koyduðu yerlerdir, otogarlar ve istasyonlar. Burada gördüðünüz insan hiçbir þeyini gizlemez, zaten sizi umursamaz ki size kendini beðendirmeye çalýþsýn. O ayrý, siz ayrý bir yere gideceksinizdir ve bir daha karþýlaþmak için umutlanmak saçmalýlýktýr. Fakat bu son zamanlarda yaptýðým yolculuklar sýklaþtýðýndan olsa gerek bende onlarý umursamýyordum. Kendimle ilgili karamsar düþüncelerin ýþýðýnda sessizce otobüsüme biniyordum. Bende onlardan biriydim, bir yere tutunamayan, devamlý devinim yapan, hep birilerine veda eden ve yeni birilerinin beklediði insanlardan.
Böylesi ýstýrap verici düþüncelere dalmýþtým. Birden karþýmdaki bir gölgenin varlýðý beni rahatsýz etti. Ýnceleme gereði duydum bu farklý gölgeyi. Ortalýkta gezinen, üstü baþý periþan, kývýrcýk saçlarýndan kafasýnýn þekli belli olmayan otuzlu yaþlarda bir erkek gölgesiydi. Elleri ceplerinde, yere bakarak geziniyordu. Tam anlamýyla geziniyordu. Hiç kimseyi umursamadan otobüslerin uzaðýnda bir ileri bir geri gidip geliyordu.
Gözleri yerlerde, kirli bir montun sýcaklýðý içinde otobüslerin kalmasýný bekledi bir süre. Nereden gelmiþti ve nereye gidecekti? Yolcu olmadýðý her halinden belliydi. Bir evsiz olmalýydý. Ama insanlarýn yüzüne bakmayan evsizlerden. Ýnsanýn yüzüne bakanlar illa bir merhametle karþýlaþýr ya da onlara tiksintiyle bakan gözlerle. Bu kimseye bakmýyordu ve umurunda deðildi evsiz ve sefil oluþu. Bir süre meraklý gözlerle bu bana çaresiz gelen fakat her davranýþýndan asla çaresiz olmadýðýný hissettiren adamý izledim. Bu süre içinde yan perondaki otobüs hareket etti. Ve otobüsün gitmesinden sonra sessiz dostum yine elleri ceplerinde kalkan otobüsün boþluðunda gezindi. Yerden uzunca yanan bir sigarayý alýp, içe içe geldiði yöne doðru uzaklaþtý. Ýrkilmiþtim tüm bu bekleyiþ bir sigara içindi. Kesinlikle birinden isteyebilirdi. Hiç tereddüt etmeden verirdim cebimdeki paketi. O ise bunu yapmak yerine bekliyordu kendisine atýlacak sigarayý.
Bir sigara çýkarýp yaktým. Daha otobüsümün kalmasýna yarým saat vardý. Tüm umutsuzluk düþüncelerimi bir adam daðýtmýþtý. Tamamen evsiz, sokaklarda yaþayan biri hiç kýzgýnlýk barýndýrmadan hayatýna devam ediyordu. Zamanla edindiði tecrübeyle otobüs kalkarken atýlan uzun sigaralarý biliyordu ve kimseyi rahatsýz etmeden bekliyordu. Sigarayý içen sigaranýn asýl sahibi bilmiyordu; birazdan sigarasýna devam edecek kiþi tam karþýnda onun otobüsünün kalkmasýný beklediðini. Ve bu süreçte yere bakarak kimseyi rahatsýz etmiyordu. Tamamen doðal akýþý içinde hayatýn ona sunacaðý sigara miktarýný bekliyordu. Hýzlý hýzlý çekilen nefeslere kýzmayýp sadece yere bakýyordu.
Bunu fark ettiðim zaman içimi garip bir hüzün kapladý. Bizden sefil birini gördüðümüz zaman duyduðumuz acýmaya baðlý bir hüzün. Kendi halimi onunla özleþtirip þanslý hissettim kendimi. Aslýnda bu aþaðýlýk bir durumdur. Nasýl olurda kendimizi bir evsizle ayný kefeye koyarýz. Ýkimizin de insan olduðunu fark ettiðimiz ender anlardan biridir. Ve bu durumda bile kendimizi üstün hissederiz. Bir arýnma yaþarýz. Bende bana bu duyguyu yaþatan ve beni tekrar hayata baðlayan bu çaresiz adamý aradým gözlerimle. Yoktu etrafýmda. Cebimdeki paketi verecektim ona. Belki kötü bir þey yapacaktým ama kesinlikle görseydim hiç düþünmeden cebimdeki ikram edecektim. Bunu yaparken de gösteriþsiz olmasýna elimden geldiðince gayret ederek. Yanýna yaklaþýp sessizce cebimdeki uzatacaktým. Ve yüzüne bakmadan uzaklaþacaktým. Ama göremedim onu. O anki düþüncem sigarasýnýn olduðu bir gün yaþatmaktý ona sadece. Baþka bir þeyler arayarak geçireceði bir gün yaþatmaktý. Bir paket sigarayla bir güne baþlamanýn basit mutluluðunu tatmasýný istedim. Onun bu mutlu oluþundan kendi haksýz hüzünlerimi daðýtacaktým. Hayatýn basitliði üzerine bir sayfada yazý bile karalayacaktým. Çaresiz insanlar ve onlarýn hayata tutunmalarýna, yaþama dirençlerine karþýn bizim çektiðimiz zoraki ýstýraplarý anlatan bir yazý.
Otobüsümün kalkmasýna artýk dakikalar kalmýþtý ve hala gözlerimle onu arýyordum. Ve o anda beynim beni gerçekle yüzleþtirdi. Benim otobüsüm kalktýktan sonra gelecek ve orada gezinecek birini bekliyordum ýsrarla. Ah bunun farkýna baþtan varmýþtým ama yine de düþünememiþtim. Ben gittikten sonra gelecek ve benim yarým sigarama devam edecek birini bekliyordum. Dudaklarýmdan hafif bir gülümseme yayýldý. Hayatýn gidiþatýný kabullenmiþ birine iyilik yapmak adýna onun düzenini bozmaya kalkacaktým. Buna izin yoktu. Süre gelen hayat olduðu gibi devam etmeliydi. Ben otobüse binmeli ve o gelip kalkan otobüsün boþluðunda, elleri ceplerinde gezinmeliydi. Ýþte bu anda bile onun adýna bir þeyler yapmak isteðine engel olamadým. Bir sigara yaktým, en uzun sigarayý ben atmalýydým. Bir iki nefes çektim, ah doðallýðý bozuyordum ilk kez belki onun adýna. Bilerek atýlan sigarayý içecekti bilmeden. Sigarada insaný içmeye zorluyor be kardeþim. Bir nefes çekip atacakken yine kafama düþünceler geldi. Yollar, insanlar, hayatlar… Muavin geldi yanýma ve otobüsün kalkacaðýný söyledi. Bende elimdeki sigarayý düzgünce yere koyup, sessizce otobüsüme bindim.