Kimliðimin kiþiliðimin, henüz baþlangýcýnda,
Ana rahminde serencama doðru yol alýrken…
Yaratýlma hilkatim bir ilahi vuslattý deðil mi?
Oluþum safhasýnda ki, ahenk derinliðinde...
Hamiyetin, þefkatin ve merakýn enginliðinde.
Umudun yolculuðuna, aðlayarak çýkýyordum…
O kadar masum ve bir, o kadar da zavallý halim,
En þedit bir insanýn, kalbini dahi, yumuþatýyordu…
Kalbin sevgi ve þefkate, seferber olduðu bu aný,
Unutmak, hissetmemek, mümkün mü efendim.
Aðlarken annemden emdiðim, süt, sus diyordu.
Þaþkýn, biçare bakarken, açziyetim doruktaydý.
Annemin ninnisinde, ezanýn sesinde, sen vardýn…
Bilinmeyenler, deryasýnda uyurken, yine sen vardýn.
Senin varlýðýnýn hakikatine, yaratýlan kâinat,
Çok aramaya gerek duymadan, haykýrýyordu.
Ey benim, tek rehberim, tekselliðim, efendim.
Kimliðimin temasýný, mayasýný sende buldum.
Ýnsanlýðýmýn öneminde, koþulsuz bir mihenksin.
Ama yine de sana, layýk olmam zor görünüyor…
Zira bazen gaflete dalmam mümkün oluyor…
Hatalarým durmak bilmiyor. Beni sürüklüyor…
Keyfiyet, o kadar farklý ki, gönlümü ikna ediyor…
Ve bittiði zaman kenara çekiliyor, beni seyrediyor…
Ey peygamberim, Rehberim, Sevgili efendim,
Nefsimin azgýnlýðýný, gemleyemeden…
Huzuruna gelmekten, hayâ ediyorum.
Þefaatin, ah þefaatin… Tabii ki, çok önemli…
Ama senin bir, ümmetin olarak, karþýna,
Ýlkelerine, Veda hutbene, Sadýk kalmadan,
Aldananlardan, olarak gelmem, beni kahrediyor…
Sen benim biricik ve tek efendimsin

Mustafa CÝLASUN