Mezarlýkta yürüyorum ve hissiyatýmý kaplayan bir hüzünle etrafýma bakýyorum.
Can’ý dikili sütunlar, canan’ý yazýlý satýrlarýn anlamlý kýlmadýðýný görüyorum.
Hayatý terk etmeden yaþanýlan anýlarý asla yansýtmýyor.
Hiç biri yaþanýlanlarý anlatamýyor!
Bakýyorum etrafýma üç, beþ dikili taþ ve gelen ziyaretçilerde sükûnet ve derinlere dalmýþ bir baþ ile tefekkür kulvarýnda adýmladýklarýnýný görüyorum.
Arzýn stadýnda oynayan ve gülenlerin, yaþamanýn manasýný bildiðini iddia edenlerin, bilenlerin, bilmeyenlerin farký var mý diye bir kez daha bakýyorum lakin göremiyorum.
Gözlerimin terbiye muhtaç olduðuna inanýyorum.
Silinmezlerin abidesine bakarken, hayatýn cilve ve çilelerini hazýr bir roman olarak karþýmda buluyorum.
Mahlûkatýn içinde yaþamýþ bir insan þimdi kabirde neler olacaklarýný beklerken yine asliyeti hatýrlýyor.
Mezarlýkta bitap halim ufkumu sardý ve sarstý,
Dünya ve nimetlerini, beni, ben olmaktan alý koyan sebeplerini, bir anda sorguladý!
Nedametimi ve hislerimi silkeledi fakat nafile!
Zahir her zaman sanki bir ahtapot gibi sararak kendi görevini ifa ediyor.
Lakin açziyetimin hýçkýrmasý kifayet etmiyor.
Mustafa CÝLASUN