Niçin buradayýz? Niye yaþýyoruz?
Merak etmiyoruz… Dünyadayýz!
Yaþamak zorundayýz, öylemi! Her halde,
Etrafýmýzý görmeden, evrensel mesajý bilmeden,
Mihmandarýný tanýmadan, Bakýnýp avunuyoruz…
Buna raðmen nasýlsa, bütünlüðü arýyoruz!
Ve hayale dalýyoruz, sürekli oyalanýyoruz.
Gerçeðe koþmadan, kendimizi avutuyoruz,
Herkes gibi yaþýyoruz, salkým söküm, oluyoruz.
Yükümüz artýyor… Zamanýmýz daralýyor…
Hakikati anlamak, bu manada çabalamak,
Mümkün olur ise zamanla bakan gözler,
Görmeye baþlayacaktýr…
Camilerin raks ediþini, Ezanýn asudeliðini,
Ve duruþun vasfýný, karelerle resmettiðinin,
Farkýna varýlacaktýr…
Haþyetle bakmak, ruhuna yöneltiyor,
Ýçselliðinde seni semazen ediyor…
Semanýn kucaklayýþý, gönüllerin hýçkýrýþý,
Ýnsanýn arzý edep ile Rabbine yakarýþý,
Kulluðun bir itirafý halidir…
Yaþayanlar habersiz, ölüm vakitsiz geliyor…
Bir çýrpýda musalla taþýna konuyor…
Cemaat pür dikkat bakýyor…
O an mahþeri, yaþýyor terennüm ederek…
Mezarlýða bakýyorlar, hüznünü yudumlayarak…
Merak sarýyor, ceset kabir’e giriyor.
Aþklarýn örüldüðü, sýrlarýn gömüldüðü mezarlar!
Gecelerin o ýssýz derinliðini hatýrlatýyor…
Yatarken, ruh periþan ve bigane kalýyor…
Nihayet kabir cesetleri, örtüyor…
Toprak sýrlarý, Ýlânihaye gömüyor…
Melekler haþyetle, süzülüyor…
Þefkatsiz kalb, hükümle bitap oluyor…
Dünyada kaybolup, gidenler,
Yârin özlemini, çekmeyenler,
Ruhlarýna, bigane kalarak,
Mezarlara, manzara gibi bakarlar.
Mustafa CÝLASUN