Ne çocukken kurduðu minyatür lego þehirleri, ne çaydemlik kapaðý koleksiyonu ve ne de her gittiði evden topladýðý çay kaþýðý meraký deðildi onu enteresan kýlan. Hep kendinden büyük laflar ederdi, bunu büyük ustalýk ve olanca doðallýðýyla yapardý. O, satranç ve tavlada daima yendiðim, ladeste hep yenildiðim, öðlen uykularýnda annem odadan çýkar çýkmaz fýsýltýyla “en ilginç masalý kim uyduracak” oyununu oynadýðým, birbirimize baktýgýmýz anda çarpýþan gözbebeklerimizle havada oluþan -sadece bizim gördüðümüz- ýþýn demeti ve sonrasýnda hemen eyleme geçiþimiz, yýllar sonra üçüncü kardeþim olduðunda hep birlikte tiyatro ve sinemalarý paylaþtýðým, aramýzda 1.5 yaþ olduðundan, karþý cins olmamýza raðmen ikiz gibi büyüdüðüm, en önemli anlarda gülme krizlerine kapýldýðým, her boðuþma öncesi “ýsýrma, saç çekme, gýdýklama, çimdikleme yok” diye baþlayan nakarattan sonra “eee hiç biþe kalmadý diye” deli gibi kahkahalar atttýðým, kiþisel tarihimin en renkli-ve en önemli- zaman dilimini paylaþtýðým bir filozoftu.

En “Küçük Emrah” tavrýmý takýnýp, boynumu bükerek, cama yapýþýp simit istediðim gün “simit alýnca sadece sen, ama ayný parayla ekmek alýrsak hepimiz doyarýz” dediði gün o’nun benim isteklerime ket vurmak için tüm çocuklarýn yüz karasý olarak dünyaya gönderildiðini düþünüp, he-man’ýn gelip gölgelerin gücü adýna kendisine kýlýcýný çekmesini istemiþtim yada annem ben ve simitçi voltraný oluþturabilir, kendisine ýþýn kýlýcýmýzý çekebilirdik.

Evdeki bir misafirin çocuðu yüzünden (ki hep böyle olur) annemin sinirini kontrol edemeyip, ona vurmak üzere elini kaldýrma gafletinde bulunduðunda “ikimizde insanýz, ancak anlatýrsan anlayabilirim, aksi halde doðru ne bilmeden sadece dövülmüþ olacaðým” dediðinde annem ona hýçkýrarak sarýlýp, özürdilemiþti. Bir kriz anýný ustaca yöneten benim küçük kardeþimdi, olayý tamamen lehine çevirmiþ ve hepimize önemli bir hayat dersi vermiþti, bu benim hayat boyu hafýzamdan silinmeyen bir manzaraydý. Sadece en kötü yaný, ondan önce “önden büyükler” olarak ilk dayaðý benim yemiþ olmamdý ve benim aklýma gelen en parlak fikir ise “keþke montumu giyseydim, caným daha az acýrdý” olmuþtu. Olayýn sonrasýnda “ben anlatýnca oðlum anlar” diye annemle kardeþim (onun sayesinde de benim) arasýnda süper bir köprü kuruldu.

Çalýþan bir annenin çocuklarý olduðumuzdan heriþi beraber yapmaya alýþmýþtýk. Yemek beraber, sofra kurmak beraber, ödevler beraber, camý kýrmak beraber J. Salon kapýsýnýn camýný kýrdýðýmýzda ki o zamanlar tabiri caizse “kazýk” kadardýk. “Ablam evi süpürmek için elektrikli süpürgeyi açtý, ben geçerken yanýndan fiþe takýldým, tam düþerken ablam beni tuttu ve o anda elindeki süpürge borusunu hýzla býrakmak zorunda kalmak suretiyle cam kýrýldý” yalanýnda ona hayran olmuþtum, yalaný ustaca olmasa da ne için yapmýþ olmasý önemliydi. Çünkü benim kardeþim hayatýndaki ilk yalanýný beni kurtarmak için söylemiþti, zira kabahatin çoðu benimdi. Birde ortamý yumuþatmak için ekledi: “istersen anne cama çarpma hýzýný da hesaplayayým.” Daha sonralarý, evden her istediðim saat çýkabilmek için, beraber çýkmamýzý kendisi önermiþti. Ona hayranlýkla karýþýk sevgim, tam da bu yýllarda perçinleþmiþti. Geçmiþimde ne önemli bir yeri olduðunu da büyükler kervanýna katýldýðýmda anladým.

Her evde yaþanan sorunlarýn olduðu bir dönem, annem biraz kafasini dinlemek ve düsünmek icin zamana ihtiyaci oldugunu bizimle paylastigi gün, “gidersen kalbimi ikiye böleceksin, biri seninle gelecek ve diðeri burada kalacak, bunu yapma” dediðinde akþam ailece hep birlikte sorunlarýmýzý konuþmuþtuk, herþey inanýlmaz güzel bir þekilde hallolmuþtu. Þimdilerde oldukça popüler olan “aile mahkemesi” ni biz bilmeden kurmuþtuk küçük filozofumuzun sayesinde. Sorunlarýn giderek deðil kalarak hallolacaðý, iletiþimin önemi konulu hayat dersini de yine bu ufaklýk sayesinde almýþtýk.

Ufaklýk büyüdü, þimdilerde kendisi gerçek þehirler kurmak üzere kilometrelerce uzak bir ülkede yaþamaktadýr. O bilmiyor ama kalbimin yarýsýný beraberinde götürdü....