Çocukken hatýrlarým ipini çevirip beceremezdim, ipini çekip, yere attýðýmda dönmezdi hiç... Önce popo üstü düþer, ardýndan yuvarlanýr benden uzak bir köþeye doðru yol alýrken, sanki birþey düþünmüþte birden hatýrlamýþ gibi kararlýca dururdu. Bu yüzden "topaç" deyince çocukluðun güzelliðini (dertsiz, tasasýzlýðýný) ve baþarýsýzlýðýn verdiði hüznü birlikte anýmsadýðýmdan, damaðýmda ekþimsi bir tatlýlýk duyumsarým. Viþne reçeli gibi...

Oysa topacý hep çok sevmiþimdir. Diðer çocuklar -genellikle erkekler- çevirdikleri zaman heyecan ve istekle onlarý izlerdim. Sonunda bende bir topaca kavuþmuþtum. Önce ipini sarmayý öðrendim. Çünkü bu iþ bile okadar kolay deðildi. Düzenli, sýralý ve birbirinin üstüne çýkmadan kalýndan inceye vücuduna sarmalýsýnýz (topacýn) ipini. Ýp bir sevgili gibi vücudu sarmaladýðýnda ilk iþ tamamdýr. Sýra onu hýzla yere fýrlatmaya gelmiþtir. Ama her denememde baþarýsýzlýða uðrayýnca, korkarak atmaya baþladým. Bilirsiniz korkunun olduðu yerden, baþarý alýr baþýný gider baþka diyarlara. Korkuyordum çünkü her yere düþüþünde ona birþey olacak diye ödüm kopuyordu. Ona acý çektirdiðimi düþünürdüm. Diðer çocuklarýn topacý zevkle kývrýla kývrýla dönerken, benimki yere hýzla çarpýp yuvarlanýyor, (sanki) benden kaçýyordu! Haksýzlýktý bu. Ona dönme zevkini tattýramadýktan sonra neye yarardýki topaç olmak? Onu yerden alýp bir öpücük kondurup, odamýn en güzel yerine koyduðumu hatýrlýyorum son yere çakýlýþýnda...

Hala odamýn en güzel yerinde çevrilmeyi bekler durur. Çocuklara daha çok yakýþtýðýndanmýdýr, büyük dediðimiz insanlarýn çocukluklarýný çoktan kaybettiðindenmidir, elime almadým hiç. Orada (bence) küçük bir elin dokunuþlarýný bekler durur...