Testi ilk yaptýðýmda iki pembe çizgi kendilerinden emin belirince, çýðlýk atmamak için kendimi zor tuttum. Baþým dönmeye, kalbim hýzlýca atmaya baþladý. Ýkinci teste elim uzandý ürkekçe. Ýdrar damlasý salýna salýna ilerledi ve evet iki pembe çizgi yine emin tavýrlarýyla belirdi, bana inat edercesine...

Baðýrarak aðlamaya baþladým, öyle duygusallýktan, annelik içgüdüsünden falan deðil, kendimi hazýr hissetmemekten... Yada artýk büyümenin, büyük olmanýn keskin tokadý suratýma çarpýnca kabullenemedim, ben hep anne ve babamýn küçük kýzý olarak kalmalýydým. Oysa þimdi kendi çocuðum oluyordu, minicik, miniminnacýk bir bebekcik. Derken minik elli, minik burunlu bir bebek belirdi gözlerimin önünde, sonra çok güzel bir mavi deniz, üstünde masmavi kelebekler aceleci olmayan tavýrlarla uçuþmaya baþladýlar. O da ne? Aralarýna katýlmýþtým çoktan, kelebek olmuþtum... Denizin üstünde bir bebek sliüeti oluþtu ve bana öyle güzel gülümsedi ki, artýk onu istiyordum.

Kelebek olmuþtum...
Þimdi de anne olacaðým...

Bir çocuk yetiþtirmenin sorumluluðunun altýnda ezilmekten korkarak anne olacaðým.

Ýçimde, karnýmýn altýnda bir yerlerde bir vücut büyütecek, sonra da onu dýþarý çýkaracaðým, anne olacaðým.

Anne olmaktan korka korka, O'na vermem gerekenleri verememe endiþesiyle anne olacaðým.

Annemi yüz kere tebrik ederek anne olacaðým.

Tüm annelere binlerce kez teþekkür edip, hayran kalarak anne olacaðým.

Artýk büyüdüðümü kabul etmek zorunda kalarak anne olacaðým.

Vücudumdan bir vücut, benliðimden bir benlik oluþturarak anne olacaðým.

Mutluyum...

Merak ediyorum...

Kelebek oldum, uçuyorum...

Anne olmak istiyorum...

Hoþgeldin bebek...

Hoþgeldin karnýma, hoþgeldin hayatýma bebek...