Bu kaçýncý oyun bilmiyorum
Tanrý' yla oynadýðýmýz.
O, yüzünde alaycý bir gülümseme,
Her yanýmýza duvarlar dikiyor.

Hani küçükken bir oyunumuz vardý:
Kendimize bir karýnca seçer, uðraþýrdýk.
Ýlerlediði yönü kapatýr,
Ne yapacaðýný izlerdik.
Karýnca önce engele çarpar,
Bir, iki aþmaya çalýþýr;
Gücünün tükendiðini farkedince
Baþka bir yere yönelirdi.
Biz, o yolu da kapatýrdýk.
Karýnca þaþkýn bir þekilde,
Engeller arasýnda dolanýp durur,
Geçtiðini sandýðý her yere aslýnda
Her adýmda biraz daha yaklaþýrdý.
Biz, acýmasýzca gülerdik.

Neden bu kadar zevk alýrdýk sahi?
Karýncanýn istediðimiz tarafa gitmesini
Saðlamak ve gücümüzü ispatlamak mýydý
En büyük zaferimiz?
Yine de biz tanrýdan insaflýydýk.
Oyunumuzu oynar,kendi haline býrakýrdýk maðdur(e)u.

Tanrý þimdi son oyununu oynuyor bize,
Dört yanýmýza engeller koymuþ.
Belli ki yeni bir zafer peþinde.
Gidecek baþka yerimiz yok, biliyor.
O, kendi zaferini kazanýyor;
Biz, kurban edilmiþ piyonlar,
Yargýlanýyoruz.
Þah'a giderken mat olmuþuz,
Görmüyoruz.