farkýndayým,
farkýnda olduðun günden beridir gülmüyor yüzün,
bu kara yazgým,
küflü bir býçak yarasý gibi kök saldý derinlerime,
yetimlerin delici bakýþlarýyla afsunlanýrken,
öksüzlerin bükük boynuydu,
halka halka ruhumu bilekçeleyen,
ve meryem’in masumiyetiydi,
beni ararat'ýn zirvesinden boþluða býraktýran,
sessiz çýðlýklarýnla çevreledin beni sevdiðim,
bir ceylanýn kapana kýsýlan ayaðý kadar narindi yüreðim oysa,
akamberler sunarým gönlüne girmek için,
bilekçem kanatsýn kollarýmý der beklerim…
ama nafile,
bu sevmek belasýna kapýldýðýmdan beridir,
bir sanadýr düþkünlüðüm gülüm,
bir de belen tepesinden amik ovasýna dalar gözlerim,
kekiðe, baldýranlara banarým sýzýmý,
bakakalýrým öylece…