Bu gece yýldýzlarý saydým senin için. Uykusuzlarý saydým; sevdasýndan, derdinden, dermanýndan ya da bilemediðim türlü imtihanýndan dolayý gözlerini kapatamayanlarý saydým bu gece. Etrafýnda pervanelerin seyr-ü seferini gördüðüm ne kadar þule-feþan varsa, sana yaktým. Zordu inan, tüm ýþýklarýný söndürmüþken bana; debdebesiyle tir tir titrediðim ateþler yakmak sana.
Bu imkansýzlýk hüznünün dehlizlerinde kaybolarak, içimdeki bitimsiz korkuyla baðýrarak dökmüyorum sahipsiz benliðimi Yaradana. Hafi bir zincirle düðümlüyorum dilimi. Çözülürse yanacaðým sanki, eriyecek ve biteceksin sen de, taþýdýðým can gibi.
Haliyle sakinleþmiþ, kal ehlince vazgeçmiþ lakin hal ehlince sabr-ý sukuna ermiþ bir aþýðýn gördüðüdür gözlerim. Þimdi, ne bilecek bakýp da görmeyen ehl-i kibir, sevgilinin gamzesiyle gam/zede aþýðýn halini.
Sevgili katýnda yaþ tüketmek demek, demirden havanlarda sabýrdan nehir kenarlarýnda dövülmek, yumuþamak ve dahi temizlenmek demek. Her gün doðumunda Yusuf'u kaybedip ve her gün batýmýnda yeniden bulmak lakin ne feryad edip aðlamak ne de sevinçten çýlgýna dönmek demek. O belde-i mukaddeste bulunmak demek, her çark ediþinde yalan dünyanýn, asude bir meþk-i hayale dalýp; ruhu bedenden ayýrmak, seyreylemek hikmet deryasýna çaðlayan nehirleri ve dahi kaybolmak sularýnda ama asla boðulmamak demek.
Ahir zaman aþklarý!
Yaþadýklarýný üç harften görenler, çözemezler gizini. Bilmezler ki ayn'ýn içi Cennet, þin'in içi Cehennem ve kaf'ýn içi de Araftýr. Cennete gönüllü sürgün, metrelerce kuyrukla girenler, sýra aþkýn Cehennemine geldiðinde koþarak kaçarlar. Lutuf penceresini açmadan yola koyulurlar.
Ve Araf.
Ah Araf! Ah kaf daðýnýn gizi ve Zümrüd-ü Ankanýn varisi. Ne tatlý dil, ne sert bakýþ. Ne gerçek ne yalan. Ne var ne yok. Araf gözlerin gibi, benim Arafým senin adýn!!!