Yüzümden çaldýðýn tebessümümü artýk göremiyorum aynalarda. Ýki çatýk kaþ yalnýzca gördüðüm. Ve kaþlarýmýn arasýnda gitgide derinleþen bir çizgi. Hiç bitmeyecekmiþ gibi görünürken tükettiðim gençliðimin çok yakýnda biteceðini anlatýyor bana, aynalarda. Sonra birden anýmsýyorum o þiiri. Yazdýðým o þiiri:
‘Zaman geçer hýzla
Bana hiç dokunmadan’
Zamanýn bana hiç dokunmadan geçtiðini düþünürken anlýyorum ki gerçeði yadsýyorum. Zaman geçerken ve herþey deðiþirken hýzla, hiç dokunmadan bana nasýl geçebilir ki? Benden de birþeyleri alýp götürüyor. Ya neleri veriyor? Neden birþeyleri býrakýyor? Beni olduðum yere mecbur eden nedenleri neden almadan gidiyor?
Hiçbir þey vermiyor. Yalnýzca alýyor. Birþeylere ise hiç dokunmuyor.
Otuzuma ne kaldý? Tebessümüm nerede? Hey zaman geri ver bana onu! Alýp götürdüðün yirmilerimin karþýlýðýnda..
Ya da al herþeyi. Yine yirmilerimin karþýlýðýnda.