Her gece bana puslu ve donuk artýk... Geceler uzun, günler sýradan sanki... Ne zaman geçiyor, ne saat ilerliyor, ne de yüzüm gülüyor... Yaþayan ölü gibiyim haftalardýr ben artýk...

23 Þubat akþamýna kadar hayatta bir amacým, hayalim ve hevesim vardý oysa ki... Yüreðim buz gibi artýk, konuþulanlarý duymuyor, sorularý algýlayamýyorum çoðu zaman... Ve çok agresifim, herkese ve herþeye karþý... Bilinç altým durmadan, durmadan çalýþýyor, anýlarým dur durak bilmeden beynimde zonkluyor... Yeterrrrrrrrr diye haykýrýyorum iç sesime ama ne yazýk ki beni dinlemiyor...

Hayat ne kadar boþmuþ, bir kez daha anladým... Çalýþ, çabala, uðraþ... Ne için, kim için??? Cevabýný bilen varsa yazsýn lütfen bana, ihtiyacým var çünkü paylaþmaya... Hele bu aralar o kadar hasretim ki baba sesine, caným kýzým cümlelerine... Aðlamamak için direndim ben ama artýk durmuyor yaþlarým gözlerimde... Ýster istemez boþalýyor zincirlerim fýrtýnalarýmda...

2 dk... Sadece 2 dk. babamýn sesini duymak için neler vermezdim bir bilseniz... Hayattayken hergün konuþurduk telefonda, tam 20 gündür duyamýyorum sesini, bu ne büyük bir acý tarifi olmayan...

Susturdum yüreðimi bu gece kararlýyým.. Sadece anýlarla yaþamaya merhaba bu geceden sonra... Sana söz babacýðým, aðlamamaya gayret edeceðim, en son konuþtuðumuz gecede var olacaðým ve seni hep yad edeceðim...

Haydi ikimize de iyi geceler olsun, sabahlar bize doðsun, gün ýþýsýn, hayat kaldýðý yerden devam etsin... Hayat bize sunulan bir tiyatro oyunu, sen rolünü oynadýn ve oyundan çýktýn... Perden kapandý...

Ama bizim rolümüz hala devam ediyor, yaþanan herþeye inat... Veeeee PERDE.... Þimdi rol zamaný baba... Ýyi seyirler...