Kendim olmayý denediðim zamanlarda hep aslýnda çok olduðumu fark edip öyle büyük bir yük hissederim ki omuzlarýmda. Çoklukla mücadeleye girip kazanma gayretinde olduðum zamanlarda ise yorgunluktan eksildiðimi, kendimde ki çoklukla baþa çýkmak yerine yoklukla idare etmeye çalýþtýðýmý fark ederim. Doðrusunu bulmaya çalýþtýðým zamanlarda ise tek sonuç çýkar karþýma, bütünün parçalarýný ayrý tutmanýn mümkün olmadýðý.

Kendimi bir yap-boz gibi hissederim; eksik bir parça var ama elimde ki artan parça o deðil sanki. Sýðmýyor boþluða veya küçük gelip alanýný dolduramýyor gibi. Tamamlandýðý zaman bilinen bir tablo çýkacak ortaya mutlaka fakat o eksik parça düðümlüyor çözümü. Gözükmüyor iþte hiçbir þey, netleþemiyor o yokken derdim.

Öyle bir þey olmalý ki, bende olmasa bile varolan. Öyle bir parça bulmalýyým ki çözüme atýlan düðümleri kesip yok edecek ve tabloyu gözler önüne serecek. Benimle bir bütün oluþturmayý tek baþýnalýða raðmen isteyecek. Ýçimde kaybolma pahasýna, içimde eriyip özünden kopma cesaretini gösterecek. Ve içimde eriyip gitse bile asla kendi olmaktan uzaklaþmamýþ olacak. Benim taklidim, minik bir parçam deðil ; benim bütünleyenim, tanýmlayaným olacak. Bende ki fazla parça ile kendi denklemini çözecek bir varolan olmalý. Birlikte olduðumuzda renkleri uyacak, anlamý ayný olacak ama yazýldýðý sayfalar farklý olacak. Ayrýyken varolmayý sürdürebilecek fakat bunu istemeyecek , birlikte büyümeyi göze alabilecek. Dýþardan bakanlarýn aykýrý bulmayacaðý, eðreti ve gereksiz hissetmeyeceði ; ayrýntý olmaktan ziyade asýl olabilecek.

Bugün artýk omuzlarýmda mevcut yük ile yürümeyi becermem gerektiðini öðrendim. Eksik parçamý tamamlamýþ olsam dahi aslýnda sýrtýmdan indirmeye çalýþtýðým yükün birazýný ona birazýný bana derken , onda ki yükü de sýrtlanma zamaný olduðunu, yolu birlikte yürümek derken bazen sýrtlanýp yürümek demek olduðunu anladým. Her zaman dik durmak ve karþýda ki varolandan ne bekliyorsan bir o kadarda elindekinden ortaya koyman demek olduðunu öðrendim.

Ne kadar varsan , o kadar tamamsýn yani !