Kelimeler dökülürken portakal kokulu dudaklarýndan
Onu dinliyorum.
Dudaklarýndan içeriye girip
Damarlardan kalbine ulaþýyorum.
Nasýl olur, diyorum
Yüzyýllar önce fethedilmiþ bu adada
Fark etmiyor kimse derinden bu tarihi

Gizlenmiþ bir acý hazinesi gözleri
Her baktýðýmda tutsaðý oluyorum
Mýhlanmýþ benliðim amansýz bir aðrý veriyor bana
Kurtulamýyorum
Soruyorum,
Bir insan bir tarihi nasýl tutar gözlerinde?
“Ben deðil tarih beni tutuyor,” diyor “Elimde deðil.”

Baþýmý yere eðiyorum
Ona daha fazla bakamýyorum

“Üzülme” diyor bana
“Sadece kokusu geliyor ölümün.
Ölümü yaþamaktan zor deðil
Sadece hissediyorum yaþananlarý
Bu, görmekten zor deðil.

Oysa, diyorum
Ýlla savaþýn ortasýnda olmak deðildir yaþamak
Ta içinde duymaktýr çýðlýk seslerini
Ýlla bedeninde taþýmak deðildir iþkenceyi
Ruhunda acýsýyla kavrulmaktýr düþünüp.

Kelimeler dökülürken
Gözleri yaþarýyor
Yaþlarý gizlice yüreðine akýyor
Bakýþlarý kaçýyor uzaklara.

Uzanýp elimle yanaðýna
Yüzünü yüzüme çeviriyorum;
Mahcup, gülümsüyor
Portakal kokusu geliyor burnuma.

Ýþte, diyorum
Sen busun
Tarihin yakýcý geçmiþiyle yanýp kavrulurken
Bir gülüþle baharý getirirsin
Ve bir tülle örtersin acýlarý usulca
Her bakanýn bu sýrrý görmemesi bundan olsa.

Gülümse, diyorum
Unutma
Bu adanýn bir baharý var
Geçmiþi acý olsa da

Gözleri ýþýyor birden
Tabii, diyor yeþeren gülüþüyle

Gülücükler yeþerdikçe
Portakal kokusu yayýlýyor etrafa...

Umuduna, ben þahit oluyorum.