Her nefes alýþ veriþimde algýladýðým yorgunluk halimde, bir yolun baþýnda mýyým sonunda mýyým bilemiyordum. Hayat düþsel bir kavramdý. Bir þeylerden sonra hep yeni bir þeyler tezahür ediyor, yitip giden hayatýn ardýný gösteriyor ve bu iþaretleme oyununda bir sýnýra doðru yönelen sade bir ilerleyiþ kurulmuþ oluyordu.

     Mezun olduðum lisemdeki birkaç fedakar aðabeyim sayesinde liseme geri döndüm. Ýþte yýllardan sonra liseye dönerken, bütün hayatým boyunca kýrýlgan ilerleyiþlerle süren anlýk tahayyüllerimin içinden gelmiþtim sanki. Geçip gidene geri dönülmez ama dönmüþ gibiydim. Okula girince, gözlerimin gezindiði her yerde ortaokullu bir delikanlýnýn, liseli bir gencin izleri vardý. Seyrettim, her þey yine ayný, pek bir þey deðiþmemiþ. Okulun içinde gezinirken ikinci katta bir köþeye, duvara yazdýðým yazý aklýma geldi, ama yazýnýn üstüne çoktan boya çekilmiþ ve üstüne yeni yazýlar kazýlmýþtý bile. Okul içinde ve bahçesindeki gezilerim esnasýnda söðüt aðaçlarýnýn altýnda, spor salonunda, kantinde, çok sevdiðim kalorifer baþlarýnda saçýný üç numaraya kestirmiþ yedinci sýnýftaki halime rastlayacakmýþým hissine kapýldým bir an.

Hatýralarýmda þu an hep lise yýllarým var. Okula ilk geldiðim gün ile mezun olduðum gün arasýnda gidip geliyorum... Ne gariptir hatýralar. Zaman ne kadar geçerse geçsin hatta ölüme sayýlý günler kala bile hatýra vadisinden gelen sesler hayattan geri çekilmiyorlar hiçbir zaman. Spor salonunda konuþmalar yapýlýyordu; mezunlar birliði olarak neler yaparýz diye. Ciddi konulardý aslýnda ama ben dinleyemedim. Aklým hep hatýralarda kaldý. Etrafa bakýndým, insanlarý izledim; tanýdýk yüzler aradým, yýllar sonra birbirini gören insanlarýn sarýlýþlarýna gülümsemek istedim. Spor salonunda gezinmek istedim. Eskiden spor salonundan aþaðýya inmeyi sevmezdim, basamaklar çok uzundu, sinir olurdum. Yine aþaðýya indim, yine sinir oldum, deðiþmemiþti. Lisenin bahçesinde verilen yemekte eski hocalarýmý aradý gözlerim, en çokta Refik Bey’i çok çekinirdik kendisinden, bir an için yine korktum. Refik Bey gelip beni þu anki halimle görecek yine sakalýmýn uzunluðuna kýzacak, yine bir sürü azar iþiteceðim… Þimdilerde özlüyorum bu azarlanmalarý. Kaybedilmiþ ama unutulmamýþ deðerli bir þeyin ardýna düþercesine özlemle bakýyor gözlerim…

     Hepimizin en büyük hedefiydi mezun olmak. Çok sevineceðimi düþünmüþtüm, son sene “oh iþte en sonunda kurtuluyorum bu koðuþu andýran sýnýftan,” diyeceðimi sanmýþtým. Güzel bir Haziran günü yedi yýl geçirdiðim lisemden ayrýlýrken yitirdiklerime, kaybettiklerime bir ad verememiþtim, ama yüreðimde hafif bir acýyla yaþamýþtým gitmeyi.

     O tarihten sonra her þey uzaklaþývermiþti. Hayat, hýrslý bakýþlar, acýmasýz mücadeleler, korkulu ve isteksiz uyanýþlar, meçhul yerlere yolculuklar yapýlmasýný istiyordu. Ýsteksiz sürükleniþlerle, devam eden gelgitler içinde nereye yuvarlanacaðýmý bilmeden, hep nereye gideceðimi düþünerek kaçmýþ, yorulmuþ ve çoðu zamanlar aldanmýþtým ve aldanýþlarýma acýyarak gizlice aðlamýþtým.

     Yarýn dünün üstünü örterek bana yaklaþtýkça yüreðimde bir korku tezahür etmiþti. Zaman karþý konulmaz bir güçle üzerime gelirken, ben, merhamet sahibi yorgun bir savaþçý gibi içimdeki çocuðu kaybetmekten korktum. Geri dönülmez yerlere sürüklenmekten ve o yerlerde kaybolmaktan korktum.

     Okulumuz diðer liselere nazaran küçüktü; daha az öðrenci vardý. Böylelikle alt ve üst dönemden birçok kiþiyi tanýyordum. Okul bahçesinde oturuyorduk. On yýl önce gördüðüm yüzlerle o an seyrettiðim yüzleri kýyaslýyordum. Hayat normal seyrinde akýyor gibi görünüyordu. O halde deðiþen neydi? Gizlice deðiþen bir þeyler vardý.

Bahçede çalan aðýr parçanýn ritmine ayak uydurup derin düþüncelere daldým. On yýl önce þu suratlara bakýnca öykülerini rahatlýkla okuyabiliyordum. Sanki içlerinin yansýmasýydý yüzleri. Hep bir yakýnlýk duyardým bu insanlara. Merhaba deyip yanlarýna oturunca öykülerinde kaybolurdum, severdim öykülerini. Ama artýk öyle deðiller yüzlerindeki yollar ne kadar karýþýk, ne kadar iç içe, yüzleri ne kadar solgun ve yabancý gözüküyor. Hayat, alýnlarýna çizgiler atmýþ, çýkmaz yollarý iþlemiþ yüzlerine. Ellerini sýktýðým zaman eski sýcaklýðý hissedemedim. Avuçlarýndaki helezonlarý andýran þekiller git gide daha komplike hale gelmiþ. Hayat, karýþýk labirentleri oymuþ bedenlerine. Herkes deðiþmiþ. Yoksa bende mi deðiþtim?

     Hayat böyle bir þeydi, bunlarý gerektiriyordu. Ýnsaný içi ölülerle dolu savaþ meydanýna çeken bir þeydi. Bir celladýn elindeki keskin kýlýç gibi ürkütücü. Bu lisede geçirdiðim delikanlýlýk ve gençlik dönemlerimdeki yýllarým ise, cesaretimin yaþama karþý yükselttiði sur gibiydi. Onun sayesinde içimde biriken çocukça mutluluklarýmý koruyordum. Bu bahçeye girince bizi birbirimize baðlayan bir þeyler vardý. Artýk eski sýcaklýk olmasa da burada buluþunca sanki geçmiþe dönüyorduk. Yine pansiyonun önünde maç yapýyorduk, yine efendimiz (müdür) bize nutuk atýyor, yine Hüseyin aðabeyden yarým ekmek arasý döner alýyor, yine okul sýralarýna birilerimiz gizlice ilk aþkýný kazýyor… Þüphesiz ki çoðu kiþi için bu böyleydi, bu insanlar, bu hocalar, bu mekanlar insanda çaðrýþýmlar uyandýrýyordu. Belki de her mezun toplantýsýndaki heyecanlanýþlarýmýn sebebi buydu. Belki de mezun olduðum lisem ile aramdaki kurulan saðlam, kopmayan o mistik bað bu sebeptendi.

     Bu bahçe duvarlarýnýn ardýnda biriktirdiðimiz çok þey vardý þüphesiz. Sað tarafýmda arkadaþým Gökhan oturuyor. Ayný dönemden deðildik ama sonradan iyi arkadaþ olduk, eskiden davulcu Gökhan derdim. Maestromuz Füsun (hoca) elini sallamaya baþlayýnca baþlardý davula güm güm vurmaya. Hatýrlýyorum da emanetine çok düþkündü, Ýstiklal Marþý okunmadan önce yanýndan ara sýra geçerken davula vururduk, oda buna çok kýzardý tabii. Þimdiyse Doktor Gökhan oldu. Dalgýn görünüyor, belli ki oda bir yerlerde þimdi.

     Ve yine ayrýldým… Ben, o, Gökhan ve diðerleri yine yollara vurduk kendimizi. Lacivert ceketlerimizi, sýralara kazýdýðýmýz akrostiþleri, geçmiþte kurduðumuz hayallerimizi, yaþadýðýmýz ilkleri, Anadolu lisesini kazandýðýmýz zamanki sevincimizi ve acýlarýmýzý geride býraktýk. Þu bahçe duvarlarýnýn ardýnda kaldý hepsi…