Bir yaz sabahý baþlamýþtý arkadaþlýðýmýz. Her sabah aksatmadan kahvaltý soframýza geliþini unutmam. Sanýrým bizim pencereyi açýk býrakýþýmýzdan içeriyi görüp gelirdi. Aileden olmaya baþlamýþtý bu gel gitler sýklaþtýkça. Hani neredeyse onsuz sofraya oturmaz olmuþtuk. Bayýlýrdý výzý výzzýýý sohbet etmeye özellikle annemin yaptýðý reçelleri tatmaya.

O gün, kahvaltýyý yapmýþ her birimiz kendi köþelerimize çekilmiþtik. Yazdý ve yazýn ezici sýcaklýðýnýn rehaveti üzerimize sinmiþti. Serin bir duþun ardýndan sokaða çýkmaya hazýrlanýyordum. Askýdan yeni yýkanmýþ pantolonumu almýþ, tam üzerime geçirmiþtim ki;
     
Osman’ýn hýrçýn sesini duydum.

-     Výzý výzýýý výzzz.

Derken bir sýcaklýk ve yanma hissi...Meðer her sabah soframýza gelen arsýz arý Osman sýcak öðle saatlerinde serinlemek için benim pantolonumun paçasýný seçmiþ. Bu seçim onun hayatýna mal olmuþtu, benim de canýmýn yanmasýna...

Osman’dan sonra öksüz kalan kahvaltý soframýza bir iki kez Gayret karýnca geldiyse de Osman kadar muhabbetli deðildi.