Ne düþüncelerimde ses, ne de içimde heves kalmýþken ara verdim
yaþamaya.Böylesi rahatlatýyor bazen beni.
Dýþarda yaðmur var, sesi geliyor yaþamýn. Bense pencerenin o
mevsimsiz tarafýnda kocaman bir battaniyeyi sarýp üstüme sabah
olmasýný bekliyorum, katýlmak için günaydýnlarla baþlayan
cümlelere. Uykusuzluk sarýyor ya bedenimi; oysa rest çektim
yaþamsal olan her þeye... Þimdi yaþamaya kaptýrsam kendimi sen
gelirsin aklýma biliyorum, o bitmez tükenmez çaresizliðim vurur
gözlerime. Oturur pencerenin kenarýna yaðmura içlenip karartýrým
ertesi sabahýmý geceden kalma yýlgýnlýðýmla.
Yaðmurun geldiði o en uzak çizgiye varmaya çabalarým, çok uzaklara
taþýrým yüreðimi, belki sana varýr sonu bu yolculuðun, belki
hayallerim bile ulaþmamýþken sana düþüveririm uzanabildiðim en uzak
çizgiden uykulara...
Aslýnda sen bile deðilsin sebebim, bir yalnýzlýk sevdasýdýr içimde
artýk sensizlik dediðim kelimeler. Bir gülüþ arýyordum, ara verdim yaþamaya.
Þimdi yaþasam hiç kaçýrmazdým yaðmuru, ya sokakta bulurdum kendimi
ya da pencerenin yanýnda yaðmurdan daha ýslak...
Belki bir gülüþ katsan bana böyle müptela olmazdý kederim varlýðýna...
Ruhuma deðiþiklik katýyorum þimdilerde, biraz da dýþardan bakacaðým
hayata, içinde olunca hiç geçmiyor saatler. Buaralar hüznün
neþeden, gecenin günden farký bile kalmamýþtý...

Böylesi iyi, yaþamýn bir tarafýnda çýktým dýþarý nefes alýyorum...