Her hastanýn baþýnda kýrk ölümlü bekler
gamzelerime düþen gülün göz yaþlarýydý sevdan
hangi aralýk ördün saçlarýmý bilemedim
cansýz bedenler örtüyordu musalla da taþý
uðurlamak üzere hazýrlandý gamsýz bir baykuþ
vakti bulup sarmalý eþi dostu arkadaþý

telaþýnda kayboluyor þehir hayat dedikleri bu
giden gelen gam sefa cefa vefa ay güneþe zýt
ellerim bir aðaç gibi kuruyor ve ben göremiyorum
içimde kuruyan bir þeylerin zamanla dýþýma vurduðunu
hesapsýz yaþýyor hesaplý harcýyorum artýk
narçiçeðim uykulu gözlüm yalnýzlýk cem ediyorum

nedendir bu vurma telaþý kalktýkça ayaða topal atý
zavallý düþler kuruyorum kimselere dokunmadan
zembereði boþalmadan hayatýn mutlu olma telaþýndayým
baþkasý yok almýyorum satmýyorum yine de alýnýyorlar
en azap halinde çileye düþtüðüm anlarý gören söylesin
dokunur bir masuma da diye kaþlarýmý bile çatamýyorum

kaç gece semaya kalkan yýldýzlarý seyrettim
avuçlarýmda ki çizgilere inat az ama düz gittim
kime anlattýmsa masalýmý gökten düþen elmalarýmý çaldý
sonra ben aramak yerine yeni masallar ürettim
masal için gece lazýmdý gece için hece kalem kahýr
düþüncelerim önüme düþünce uyumayý da uyuttum

haydi kalk dizlerinde dermansýz ya boþ ver ayaklan
þehre çökmüþ kara bulutlara inat ak pak alnýný sokaklara vur
kimse bilmez yürürken kendinle konuþtuðunu sen de söyleme
gelip geçenler olur yanýndan gülerler bu iþe mütemadiyen
sakýn anlatma onlara bilmesinler þiirlerinle yaþadýðýn aþk’ý
hala arýyor sansýnlar samanlýkta bir baþýna seyraný

sonra mý sonrasý daha ilk baþýndan belliydi
ölümlü hayat insafa gelir bir gün ve dikilirim karþýnýza þiirlerimle
kopartýr kýyametini sevgili Tanrý