Önümde harita
Yolculuk baþlar kýrlarýn boz renginde
Menzilimi pergelle çizmiþler sanki
Elle çizilmiþ hangi sýnýrlara kadar koþar zaman
Anlatamadýðým aþkým gibi
          
Denizcilerin aþký hep çocuk kalýr
Dümen suyunda eskir anýlar

Aþkýn mý aþkýn soluk tenimin çok kýrmýzý damarý
Ya da volkan yüzlü deprem kuþaðý yüreðim
Sen mi sen uzun bekleyiþlerin travesti gülüþüyle
Gamzeni iþaretlersin fiþeklerle
Ilýk soluðum ve dokunuþlarým seni bulsun diye
Gölgeleri kýrar sabahlardan ayný akþamlara dokunur
Fýsýldarým yere göðe denizci olmadýðýmý
Ve denizin göz rengi çocuklarýndan

Hep çocuk denizcilerin aþký kalýr
Anýlarýn suyunda eskir dümen

Bütün yalnýzlýklar yüzümüze kýrýþtý
Çocuk çýðlýklarý madalya oldu kimimizin göðsüne
Unuttuk kelebeklerden geceye
Sözcüklerin arkasýnda kýrýldýk
Cam yuttuk kan kustuk
Kaç kuma üflendi sýcak bir öpüþ için
Sevdiðimizi söyleyemediðimiz hep birileri kaldý

Beylik soluðunda Ýstanbul’u
Yalnýzlýðýn aynasýnda deniz yýldýzlarýný okþadým
Uzaklara baktým
Geceyi liflerine ayýrdým
Meridyenleri birbirine yaklaþtýrdým
Yaðmur gibi elimde kalmýþ kokusu