Dün zordu…
Zaman geçmezdi inan… Her güne bir gün baðlamanýn verdiði ýstýrabý bilirsin… Elin kolun bir þeyler arar. Gözlerin bir duvardan diðerine çarpýp durur. Konuþmak istersin, demek istersin, nefesine is birikir de öksürür kalýrsýn…

Dün zordu…
Biriktirdiðim bozukluklarý harcayalý da çok oldu. Cebin boþ gibi olur ya… Hani tam bir “sigara ver abi” dediðinde, olmasý gereken para çýkýþmayýverir. Sonra bir yolunu bulur gidersin; utançlý ellerini cebine koyup susarsýn iþte…
Zamaný mýydý gitmenin, dün gitmiþ olmasaydýn, en azýndan dünden bahsetmeyecektim. Belki bugünüm sensiz geçerdi ama dün ne güzeldi diyebilirdim.

Dün zordu;
Zordu çünkü bir eylemin yapýldýðýný haber veren bütün haber kiplerim, hüzünbaz gece suretine çekiyordu beni… Ekleriyle fiil köklerine zaman kavramý katan her þeyim aðlýyordu.
Gözlerimi kýrpmadan baktýðým ‘görülmüþ bir geçmiþ zaman’ deðilsin artýk.
‘Anlatýlan bir zaman kipisin’ yüreðimin harlý ocaðýnda; sevmiþsin beni bir zamanlar! Bir zamanlar seni sevmiþim ben…

Bugün zor o yüzden!
Tutamayýþým kendimi aðlarken; çocukluðumdan deðil, 'dün' de olmayýþýndan…
Bugüne miras aldýðým “yoksun”lar o kadar çok ki; mesela sen yoksun; senden bu yana; arada sebil olmuþ kocaman bir zaman yok!
Bir doðum hatasýydý her yaným. ‘Güvendiðim bir dað’ým bile olmadý ki kar yaðdýðýnda üzüleyim.

Bu gün zor…
Hepsini yazmýþlar…
Hani zamanla unutulurdu;
Uzak geçmiþin, yakýn geçmiþin, þimdikinin…. Tüm zamanlarýn unutulmayan perdesidir bu, “yok”luðunun, “var”lýk olup da içimde yer ediþi…
Daha kaldý mý?
Haa unuttum; bir de geleceðim var, sana tükenmek için yol gözleyen…

Yarýn da zor olacak bu yüzden…

Her sabah içime girip, týrnaklarýnla deþeceksin tenimi! Ruhum mu; çok oldu; tarafýndan ýrzýna geçileli…

Yarýn zor olacak
Dün var olan “yok”luðunun, bugün hissettiðim yokluðu, yarýna taþýyarak büyüteceðim. Kara delikler açýlacak yüzümde!

Geçmiþ, gitti…
Bugün bitti…
Yarýna ne kaldý?