Yokluðun bir gece ayazý,
Üþüyorum ödünç ver bedenini.
Gecenin karanlýðý örtmeden yüreðimi,
Sen gel kapa gözlerimi.

Yokluðun bir anlam karmaþasý,
Þimdi kelimeler kifayetsiz,
Sesli harfler eksik, sessiz harfler aðlamaklý.
Cümleler kimsesiz, noktasýz, virgülsüz..
Pragraflar yetim, kalemler kýrýk.

Yokluðun bir viran kent,
Koþsam yüreðinin caddelerin sokaklarýnda.
Ayaðýma takýlýyor taþlar...
Sendeliyorum, düþüyorum
Kente gözlerimden yaðmur yaðýyor
Benden baþka kimse ýslanmýyor
Melekler hüzünbaz...

Yokluðun sensizliðimde uyuttuðum bir çocuk..
Masallara kanmayan,elma þekeriyle aldanmayan..
Boynu eðik bir bebe yokluðun
Her gece kimseler görmeden
Göðsümün sol çekmesinde emzirdiðim..


Bittiðimi yazdý...
Okudun mu?
Duydun mu?
Giderken býraktýðýn can paramparça ceset þimdi..
Bir çýkmaz sokakta býrakmýþtýn hani..
Hani yollarýmý çýkmaza baðlamýþtýn..
Hani nefes borumu kesmiþtin..
Niye bakýyorsun ardýna..
Yooo sakýn..
O gözlerindeki buðu neyin nesi..
Ellerime dokunma..
Yokluðun sözlerinin kesikleriydi avuçlarýmda..
Þimdi ise kan..
Yoo sakýn benim için,bizim için aðlama...
Aðlayacaksan;
Masalýmýn mýzýkçý kahramaný
Katili olduðun bir Aþk için AÐLA...

aþk neydi...yalnýz adam...aþk sessizce dokunmak deðil miydi?...aþk neydi gözleri gülmeyi beceremeyen adam..aþk çocuk yüreðimin senden gitmesine izin vermek miydi.?..aþk,gülüþlerimi karanlýklarýnda susturmak mýydý?...

seni sevdim karanlýk adam...kan kýrmýzý düþlerinde dahil,herþeyini sevdim..kanayarak...isminin manasýna önem vermeyerek..sadece seni sevdim..hayat bazen gizeminde savursada bizi hala geleceðin yollarda bekliyorum seni,gitmiþ gibi görünsemde...aslýnda ben senden hiç gitmedim..

içimdeki çocuðu aðlattýn..üzdün...üþüttün...yine de kýrgýn deðilim sana..hayat beni çoktan aldatmýþtý zaten yalanlýðýyla,sanal bahaneleriyle..o yüzden adýma üzülme yüreði kocaman adam..

Haydi git benden þimdi..içimi acýtarak..altý üstü bir sevda masalý yaþamak isteðiydi benimkisi..ben senin için yanlýþ bir öyküydüm belki,sense mýzýkçý, yalancý kahraman....