Günü benden uzaklaþtýran , saatlerce saydýðým dakikalardan birinde yazmaya baþladým.Baþlamak bitirmeye teðet geçerken , özlemeye saniyeler kaldý.Sadece ayný zamaný paylaþmak payýmýza düþen.Saniyeler bitti.Özlemeye durdu teðet geçen bütün çizgiler.

Özlemek bitince hangi duyguya gelir sýra.Hayat menüsünde maliyeti düþük maneviyatý yüksek hangi duygu galip gelirde çarpar gözümüze.

Özlemek bitince zaman saklý bir duyguya ayarlar kendini.Görünmez olur rakamlar.Madden ne varsa utanýr bitenin ardýndan gelmeye…Aðlamaya…

Özlemek bitince utanmalý mý insan.Yoksa ertelediði her ne varsa garip ya da doðal, aklýna geldikçe yazmalý mý acaba.Yazdýkça kararmalý mý gözbebekleri.Kara gözlerinden utanmalý mý.

Özlemek nasýl biter meleðim?

Maðlup olduðumuzu belli etmesekte , galip kostümüyle “bitti” demek , hangi menüde sunulacak önümüze.
Yükte hafif pahada aðýr ne varsa çalacak mý zaman ? Biz yine seyirci rolünden kurtaramayacakmýyýz kendimizi.

Zamaný dost ve kesin þifa bilmeli meleðim.Ertelenen bize kalmayan günlerde , özlemek þahidimiz olmalý.

Bir mektuba baþlamak zordur.Kalem bir türlü gelmez ele.Geldi mi gitmeyi ayýp sayar.Býrakamazsýn.Yazdýkça ve yaðdýkça,aktýkça ruhun kaðýda , kalabalýklardan hýzla uzaklaþan , hasretle gökyüzüne sarýlan güvercinlere yoldaþ olursun.Teslim edersin postacýya mektubunu, emin ellere ulaþtýrsýn diye..

Zor baþladým bende mektuba.Ellerimle harmanladýðým tütün renginde kaðýtlara sardýðým kelimelerimi harf harf çektim içime.Býrakýrsýn dediler.Dinlemedim.Þimdi ayýp olacak kaleme , Gönül koyacak bu kaðýtlar.Ruhumu teslim alan kaðýtlar….

Zaman sabýr þapkasýyla nasýl da dimdik karþýmda.Posta servisi baþüstü etmiþ sabrý.Sana getireceði mektuplar , darmadaðýn ruhumda göreceklerini duyacaklarýný anlatsada , býrakamýyorum kalemi.Postacý kapýda.Ruhumun bekçisi gelene kadar yazmaya devam edeceðim.

Okumak bir ruhu teslim almaktýr meleðim.Ýyi bak emi.
Herþeyi ile sana adanmýþtýr…

29-03-2005