Aramýza “hoþ geldin” diyenlerin fýsýltýlarý, aslýnda benim ne kadar geç kalmýþlýðýmla örtüþürken; ben olmadýk düþlerin, ýssýz sokaklarýn ve solmuþ çiçeklerin arasýndan çýkageldim.Kapak olacak bir sevdanýn içerisiydeyken ve halen sürdürürken eski kalmýþ adetlerimi, içlerinden “yazmak” kelimesine ait manalarý unuttuðumu farkettim..
Alelacele elime tutuþturacak bir kaðýt parçasý aradým...
Araþtýrdým........
Öyle ki yazabilecek olgularý, olaylarý, hikayeleri, romanlarý, kelimeleri, harfleri artýk her neyse....
Bulamadým.....
Oyunlar oynadým kalemimle, þekiller çizdim sonra, planlar yaptým adeta bir ajan gibi; yine de yazmaktan çok, her nasýlsa yazamamayý gerçekleþtirdim.....
Zaman sandýðýmdan çok daha hýzlý geçmiþ desem, yalan sanki; uydurulmuþ bir bahane desem, o da inandýrýcý deðil....
Korkuyorum......
Saçmalama sözcüðü beynimde öterken, korkmaya bile zaman kalmýyor...Saat kavramým yok, zaten hiç olmamýþtý ki...
Oysa þu an yazmaktan çok, sevmeyi tercih ediyorum.Sevmek o kadar çok kaplamýþ ki vücudumu ve o kadar çok baðlanmýþým ki sevdiðime.Yazacak bir neden, herhangi bir sebep kalmamýþ....O yüzden yazamýyorum uzun zamandýr...Yazmak fiili, ancak unutulmuþ bir trenin yanlýþlýkla ziyaretiyle dile geliyor...Ýstasyon yoðun olmaktan çok, yoðun olduðuna inanýyor....
Sanýrým eski adetlerimden bahsederken bir þeyi atlamýþým.Unutulmaya dair yoðunluðumu...Sonuçta unutsam da unutmasam da bir futbol maçý sloganý gibi hissediyorum kendimi:Hep seninleyim…
Benim için yazmak sadece sevmekti…Seni o kadar çok sevmiþim ki hayatýmda baþka sevdalara yer kalmamýþ...
Þimdi yazýyorsam, þunu bil ki daha önce yazamadýðým tüm cümlelere inatla, bu zamana yansýyan tek bildiðim seni çok sevdiðim…..